Lizar Begoña

publicou dous poemarios previos a esta novela: Aro beilegia (Balea Zuria, 2020) e Geopardo xaponeses (Susa, 2022). No terceiro libro tamén hai imaxes poéticas que axudan a enrolar a trama: as nubes e o deserto, metáforas craves neste traballo. Ademais, a estas páxinas chegan ecos

de tradicións culturais como o Asado dos ósos (2019), de Miren Agur Meabe, que está a ser un dos protagonistas e convértese para el nun manual para facer o seu duelo. Este é o tema central, a perda e o duelo do cambio: a perda dun modelo de vida relacional e o duelo do protagonista que está a piques de entrar na idade adulta; a crise do outro protagonista que comeza a xestionar a vellez, a enfermidade e o coidado; o auxe e decadencia da turistificación dun pobo; o fin dunha forma de utilizar a comunicación e

a información… Pero tamén é un canto a favor da vida. Invitación a superar os obstáculos que impón o mundo perverso. O título lembroume grazas á Choiva triste de Itxaro Borda (2021) e con ela o cambio de fase e o peche dun período. O poema que aparece na obra é parte da canción Á vida de Ovidi Montllor, porque esta obra é, sen dúbida, unha “vida normal”. Con todo, as genealogías e a transmisión intergeneracional son o eixo central deste libro. Sarrionandia da banda Pott en 1980 ou Cano da banda Lubaki en 1990 fixérono da poesía á narrativa. Como fixo Borda na década de 1980, Meabe entre 1980 e 1990 e Rozas ao comezo de 2000, Lizar Begoña deu un salto da poesía á narrativa na década de 2020. Por tanto, que ten que

dicir este membro da xeración nada a finais do século XX e que creceu co cambio de século? Que novo imaxinario nos traerá ás letras vascas? Esa é a maior achega desta novela. En palabras dun dos

seus narradores: “Ás veces fabulo coa vellez da nosa xeración. Que lles imos a contar? Imaxínome sen calarnos da nosa revolución amorosa, dos lazos bolleros, da explosión transfeminista, das nenas sen movemento, pero das adolescentes que coincidían co nacemento do whatsapp”. Os

dous narradores representarán a dúas xeracións e percorrerán camiños paralelos no mesmo lugar e tempo, á vez cerca e lonxe. Imos seguir os seus pasos.