Ao fío da creación por parte da UPV/EHU dunha cátedra de ciberseguridad que permite vías de colaboración para o futuro coa universidade de Tel Aviv, os traballadores da UPV/EHU fomos interpelados desde distintos lugares, e debo dicir que me sentín en gran medida avergoñado, aínda que non teña nada que ver con esa decisión. E esa vergoña sumouse ao que xa sentía ante o silencio. E é que, a partir do 7 de outubro, Israel atacou permanentemente ás universidades palestinas e aos centros de estudo, a pesar de que a lei internacional tenas declaradas como espazos civís protexidos, e centos de profesores, científicos e académicos asasinados, e miles de alumnos asasinados.

Ante isto cústame moito entender a modesta resposta que se deu desde a academia, desde a comunidade educativa en xeral, que volveu a pór de manifesto as diferenzas entre a guerra e as vítimas. Entramos a formar parte dunha rede de estudantes e traballadores de diferentes universidades do Estado español na reivindicación unitaria a favor de Palestina, e dicimos claramente aos nosos gobernantes que non queremos ser cómplices do xenocidio, nin sequera por omisión, e pedímoslles que interrompan as relacións coas institucións e empresas que apoian ao Estado de Israel.