As próximas eleccións son especiais, como todas as eleccións, o día que nos din que un non é especial, cando nos din “todo o que vai pasar este ano, xa pasou antes”. Din que decidimos moito. Dá un pouco de medo, non? Que? Que pasará ao día seguinte? Onde teño que mirar para darse conta?

Todos fan o mesmo paseo pola parte posterior, o abrazo, as mans fecheiras, os aplausos levantados para que se vexa o son, e logo un momento no que nos debería dar o auzolots: relatores e público, fronte a fronte, aplausándose, en plena publicidade do museo da felicidade. Ninguén sobe coa mala patía que debería. Ninguén parece vir decidir nada de vida ou morte.

Todos din que eles son o partido centrado. Non do centro (aínda que tamén coas súas propias tendencias), centrado. O triunfo de EH Bildu é, de momento, o dos centrados. Os demais xa existían, pero agora, todos na mesma Korrika, todos honestamente, é difícil de distinguir. Todos servizos públicos, todos Osakidetza, todos vixilancia, todos en particular, palabras a curto prazo, aínda que se repitan moitos futuros. Nin dereita nin esquerda, Keynes dixitalizados. Sensatamente o rebelde de de sempre, lánzannos medidas, nun euro!, moi parecidas.

Todos son felices, centrados, pragmáticos, actuais, próximos, descoñecidos. Dispostos para non asustar a ninguén. Os medos dan moitas pistas. E quizais algúns aparezan. Aparecerán outros. E veremos as diferenzas.