Antigamente, xa sabiamos de memoria todas as frases de Joker de The Dark Knight, como “axente do caos”. Tíñao, por exemplo, para explicar a súa conduta: “Paréceme un tipo cun plan? Sabes o que son? Un can que corre detrás dos coches. Non sabería que facer si atropeláselle. Estou sen ánimo. A mafia ten plans. A policía ten plans. Gordon ten plans. Eles o maquinan. Utilizan maquinaria para controlar os seus pequenos mundos. Eu non maquino. Tento ensinar aos que ensinan o patético que é tentar controlar as cousas”. Non estou en contra dos plans, si os plans son bos. Con todo, a maior parte dos planeadores non andan finos, cos seus compases para seguir o camiño que segue, cantos máis se perderon en busca do éxito. O mesmo na vida, na música, na política, que imos deixar este último apartado para outro, polo si ou polo non. O exemplo é o do grupo Bananas. Saíu

moi en contra do planeado, en beneficio do screamo vasco, que tamén ouvín falar do euskreamo. Uns amigos quedaron para gravar cinco cancións ao estilo de Touche Amore e publicar un EP: Azala bat urdiña (Autoproducción, 2018). A idea era non dar nin un só directo, pero a afección non só proliferou os champiñones,

senón que, ademais do concerto, ofrecéronlles un novo disco, no ano 2021, o Cerebro e a garganta.

Así, un pouco
en contra dos seus plans e en contra da súa vontade, o quinteto donostiarra ha reunido sete novas pezas. Cinco chicos que xa traballaran en grupos como Madeleine, Adrenalized, Yaw e Hyedra –si podían mellorar o nome do grupo– levaron o seu traballo a unha nova zona, navegando pola zona estraña entre o pop e o post-hardcore. Quizá
non sexa tan raro: gargantas raspadas, puñales e auhenas con melodías salvaxes. O hardcore é unha música para cantar e amar en grupo, e a pesar de que a algún purista parézalle demasiado popero, Errekak Nola

ofreceu unha música axeitada para alegrar e savear. Unha pequena nota: Aínda que o hardcore ten de todo, á hora de facer o pogo mira quen está ao seu lado. A escena está chea de plátanos e que non haxa público. Coida as danzas para que sexan espazos participativos. É un disco curto
e emotivo. Chega porque non o esperaban. É sincero e próximo porque non hai plan. Aínda que esqueza as súas frases, eu sigo con Joker. E co grupo Txema: “Batman zer? Batman ao lume!”.