Os crimes machistas, cando se mediatizan, convértense nunha lección para as mulleres e si está vivo para a vítima. A investigadora Nerea Barjola explicóunolo no caso de Alcasse. E o asasinato de Nagore Laffage tamén correu o risco de converterse nunha lección pesada para as mulleres, especialmente para as menores dunha clase social. Pero, ao final, alguén gañou moitas batallas, agora símbolo de Nagore Laffage, e unha lección para o asasino Diego Yllana e os seus casos. Alguén pelexou moito, alguén se acorda de non esquecelo.

Nos últimos días volvemos a ler estes nomes nos medios. Yllana, polo seu dereito ao esquecemento, recorreu para que Google elimine as entradas que asocia o seu nome co asasinato. Cando en 2008 custou coñecer o seu nome, cando só se dicía o da vítima, era moito máis fácil manchar o da vítima. Aprendemos que os medios destrúen ás vítimas. Aprendemos que, na medida do posible, hai que ocultar o nome da vítima, porque boa parte da sociedade está disposta a repetir e repetir o crime machista, por negación, aínda que non por crer. Esta vez ten que estar de acordo coa Audiencia Nacional, que negou a Yllana o presunto dereito. Tamén é un resultado das batallas que comezaron a gañar en 2008.

Con todo, cando non se lles deu o nome da vítima para triturar, os medios parecen esquecelo máis facilmente. Hai tres meses foi outro crime machista o que tomou os medios sen ofrecer vítimas para triturar. Liamos un nome: Mario López. Acordádesvos? Aínda podes repasar “Mario López” e “Gernika”. Aínda non é unha lección pública para quen será mediático neste caso. Quen nos esqueceremos. Que imos lembrar. Por tanto, lembre: non o esqueza.