Matute escribiu en twitter á mantenta dunhas declaracións de Feijóo na campaña electoral galega: “esta xente non pode gañar”. E gañaron. BNG subiu moito, din todos. En TVE din que os partidos nacionalistas non teñen por que ser malos (falaban de nacionalismos non españois). Destacan as formas duns e outros. A ver si as maneiras dos votos galegos esténdense por todo o estado. En Galicia non hai resaca, por tanto.

No nacionalismo da esquerda, por tanto, ao final din un candidato que mantén as maneiras. No noso, igual. Non sei si son só maneiras. Na festa de presentación de Otxandiano díxose que querían coñecer a única forma de facer política do candidato, da candidatura, á primeira, como? Como as pezas de Channell. Eu son o que máis vai gozar de calquera cita de Otxandiano, gústanme os debates con oracións subordinadas: broma (“vai ter verdadeiras dioptrías para xustificar as lentes, non?”), espiña (home cis heteronormal), gozarei. Gozaría si tivese alguén na cabeza. Quen ten? Pradales: aquí necesitaría un emoticono. Non vexo a estratexia, a conveniencia de perder as eleccións para o PNV.

Os políticos, penso que son elixidos segundo nós, que pon o que cren que nós imos votar. Si a miña intención fose nacionalizar o que é, efectivamente, tería que pór agora a alguén en contra, nunha sociedade intimidada polos impostos progresivos (e sobre todo polos impostos sobre a herdanza). De boa maneira, poríame a alguén comparable con Channell, que alimente a afección dos como eu. Pero ese número de votantes non chega á masa. Non podería nacionalizarme aínda que gañe. E porque a masa non é, será o pacto. E será un pacto, porque non pode ser outro, democraticamente. Cando non sexa de bo modo, cando sexa vermello, cando sexa independencia... volverán empezar as malas formas. Non por este lado. De momento, hoxe todo será, todo será a clase media guipuscoana.
Non haberá mañá.