Onde gardas os que non puideches xestionar? Hai algunha pílula para paliar os efectos? Orfidales, por exemplo? Si non? Deberá ocultar os cabelos azuis, os cabelos en xeral (rostros, pernas, axilas, potitos, mamas, baixo embigo...), engurras, mal humor, ojeras. Todo o que provoca o envellecemento e o cansazo, mostrar todo o que se castiga, por tanto (pensa si estás tolo, si es pobre... canto terás que ocultar). Podes externalizar os golpes? Tes algo como o espello de Dorian Gray?

E na sociedade, que gardamos? Que non gústanos ver? Que menos? Vertedoiros sempre. Incineradoras. O cheiro, a contaminación... chégannos silenciados e atenuados como os fumes das fábricas. Lixo e fume. E tamén estamos a pór hospitais no exterior; como a atención primaria está a desaparecer, sen necesidade, iremos ao hospital cos esputos. Onde están os CIE? Onde están os nenos que chegan sen pais? Védelos? Como os tratamos? Comen ben? Tamén queremos que os cárceres estean cada vez máis lonxe, porque si as vemos, de forma involuntaria, de cando en vez, si non lembramos que aí hai xente. A xente, como nós. Xente que non queremos saber que lles fan. Non a xente que non nos importa, que nos asusta, que son nós mesmos. Que eliminaremos despois? Onde non sabemos que pasa? Que nos asusta? Vellez? Están bastante escondidos cara a dentro, as residencias de anciáns, nalgúns lugares que na pandemia decidiron matar a algúns, e non pasou nada: algunha vez teremos que saír tamén ao exterior, creo que en Gipuzkoa, a Zubieta.

Con todo, un día Dorian Gray viuse a si mesmo, incluso os demais, cando se externalizó todo. Cando externalizó totalmente a vida. Cando morreu, completamente.