en busca de voluntarios para o
uleo Harkaitz Cano
Susa, 2023

------------------------------------------------------------

Os lobos andan de lado e teñen un aullido, unha forma de chamar ao grupo. Harkaitz Cano (Lasarte-Oria, 1975) publicou recentemente un ulu en busca de voluntarios para o ulu (Susa, 2023), que chama ao lector e a todos aqueles que agrupan estas liñas, e que deixará a poucos no seu estado cálido.

“Menos mal / ninguén / non fai / fai caso aos poetas”. A contraportada do libro é unha clara declaración de intencións, unha medida para liberar dalgunha maneira das responsabilidades que lle son imputables ou o recoñecemento das licenzas adoptadas.Un ano despois da publicación da colección de sonetos "Susa, 2022), a metade da alegría (Susa, 2022) rexeita as formas e medidas establecidas entón na escritura e, como o propio Cano confésalle, explora os límites da poesía para cuestionar ou, polo menos, preguntar o que é poesía. Nela podemos atopar listas e refráns, erros específicos, poemas de abaixo a arriba, curados sen usar palabras, que cumpren as intencións rexeitadas, con omisións e escritos sen pulsar o botón enter.

Os 43 poemas que compoñen o libro divídense en catro seccións. Predominan os retratos na sección National Portrait Gallery, adaptados a numerosos planos. Ademais de servir para analizar a sociedade e o modo de vida actual, chaman a atención quen falan da escritura e a autoría: o humor e a ironía son unha invitación á reflexión.No apartado Libro das Oracións chama a atención, seguindo a pluralidade formal citada, as conversacións entre uns textos e outros: destacan os que falan do paxaro convertido en himno no noso país. Tal e como anunciou o propio título, o apartado Libro de Listas contén en xeral listas que, como parpadea a Eco, foron elaboradas como “todo o que o noso suposto sentido dá por bo / con ganas de calcar / pór”. Por último, o Laboratorio Claretiano (1) é unha sección composta por un único poema extenso, que recolle tamén as primeiras consideracións de varios autores e as “reflexións de segunda man”.

Trátase de envites esperando a que alguén as teña: un reto ou unha proposta; á fin e ao cabo, un aullido. Xa coñecemos o metaliteratura, pero hai mellor forma de pensar que facer poesía?