Os edificios viñeron á primeira liña do informativo, porque algúns empezan a construírse, porque isto derrubarase e ata que se invente o camiño que fai posible a construción, o edificio non será de momento. En todos eles, o edificio converteuse no centro da polémica, nun pequeno xoguete de poderosos, caciquismo e política. A arquitectura ten pouco que importar nestas tramas do edificio. Non interesa coñecer os espazos de iluminación do edificio, como se relacionará coa contorna da entrada, as características dos posibles afectados ou si o sistema construtivo supón unha innovación.

A pesar do rexeitamento á arquitectura, arquitectos e políticos únense nunha cousa, ambos cren na capacidade dun edificio para cambiar unha situación. Pero a virtude dos edificios queda sucia cando o arquitecto dirixe o edificio á manifestación da súa super-estado ou cando o político defende unha comunidade que vai votar. Quizais a indignación dos espectadores do teatro paliaríase ao escoitar o recoñecemento do uso do edificio, unha valente acción da desvergoña. Ben sexa amizade, investidura de diñeiro, promesa dalgún cacique ao seu pai ou estratexia de enfraquecemento do seu inimigo. A construción do edificio podería gañar humanidade. Ao contrario, tócanos escoitar a miseria discursiva: “O novo edificio apostará pola cultura, será punzante da economía”.

Todos podemos comprender que un edificio pode permitir moitos acontecementos, axudar a catalizar as conexións. O espazo pode ser motor e promotor dos acontecementos, e aquí vén a liña correctora “si o contexto humano ten un tecido para iso”. Sen a aceptación do contexto, o edificio convértese nunha acción impositiva, un esqueleto caro, sen arquitectura nin axencia.