A independencia de Euskal Herria e Cataluña é obxecto de estudo no estranxeiro. A Universidade de Nevada, en Reno, Estados Unidos, acaba de publicar, en inglés, un importante libro Prol-independence movements in the Basque Country and Catalunya [Movementos pola independencia en Euskal Herria e Cataluña], baixo a responsabilidade de tres expertos: Xabier Irujo, Queralt Solé e Antoni Segura. Aúna o traballo de trece profesores e investigadores para explorar o camiño cara á independencia das dúas nacións mencionadas e propor comparacións con casos doutras nacións como Escocia, Quebec, Flandes ou Groenlandia. Analízanse en profundidade as posibilidades da independencia e, cando se miden as posibilidades nas conclusións, hai algunhas que parecen seguras: “A creación de repúblicas vascas, catalás e escocesas en Europa é inevitable, é cuestión de tempo”.

Un enfoque tan optimista contrasta coas análises e valoracións que nos chegan doutras partes. Os estudos sociolóxicos oficiais de opinión, tanto a nivel estatal como autonómico, repítennos unha e outra vez que, tras as vivencias das últimas décadas, tanto en Cataluña como en Euskal Herria, o desexo de independencia vai decaendo entre a cidadanía. Tras escoitar isto, o presidente de quenda española exalta as virtudes da súa política negociadora e integradora.

Estes estudos do Estado vixente e das entidades vinculadas non son fiables, xa que realizan lecturas moi interesadas. As investigacións e os resultados que se ofrecen neste libro están moito máis preto da realidade, mesmo das posibilidades de futuro. En primeiro lugar, porque non fan trampas nas premisas do obxecto de estudo nin nos principais argumentos. Por exemplo, din que a independencia non pode ser unha decisión unilateral, pero os expertos do libro demostran que a formación destes estados impoñentes foi unilateral e imposta por violencia en todos os casos. En Escocia a partir de 1707, en Cataluña a partir de 1707-1716, e a partir de 1789 en Iparralde e despois de 1833 en Hego Euskal Herria. En consecuencia, a liberación deses estados opresores e a constitución dun estado propio, loxicamente, é unha decisión unilateral. Segundo a Declaración de Independencia de EE.UU. en 1776, “cando resulta necesario desfacer as cordas políticas que uniu a un pobo con outro, as nacións teñen dereito á liberdade”.

Os argumentos dos Estados dominantes e os seus servidores non nos convencen, pero si estimulan, contrarrestan, fan un amplo conxunto de cidadáns dependentes. Iso é o que nos pasa, lamentablemente. Non só os da rúa, senón tamén os políticos, os profesores universitarios, os comunicadores, os investigadores, os opinadores, etc., abrándanse, moldéanse, súmanse a estes ditados das autoridades, din nais e asumen as mentiras oficiais.

Non en balde, en EEUU, publícanse os estudos máis cribles sobre a nosa independencia. Non poucos expertos e políticos locais “dicía independencia pero agora digo convivencia”, ou cando ouvimos dicir “defendín o estado pero agora mellor o novo status”. Lembrade que o ocorrido no bombardeo de Gernika tamén tivo que ser aclarado por bos historiadores no estranxeiro, mentres que os aldeáns, mesmo algúns de Gernika, dicían que había “uns poucos mortos”, ou que foi “cousa dos nazis alemáns”.

Temos que traer a independencia. Como? Atender a expertos fiables e seguir o noso ser, a nosa personalidade e o noso corazón.