O domingo pola mañá pasamos a ler un conto de Tolstoi, lendo, en eúscaro: “Canta terra necesita un home?”. E coñece os debuxos de Elena Odriozola porque os viu nas aventuras de Gulliver, goza do fío dos Contos. Logo colócase en discoteca, con frecuencia, e traducido do catalán por Alberdi que traduciu este último conto, bailamos coas contas de Ena e identificado a voz e a trikitixa de Tapia, que coñecía do disco “Egon á ez egon” (e non sabe, pero tamén sabe as palabras de Izagirre): A tapia é un selo de boneza.

Hai tempo que Izagirre escoitou as palabras do topo que el mesmo trouxera a nós, aprendeu a dicir “Que noxo!” con Astiz, e pide “hoxe quero poemas” se o que quere son joemas, os sons de Bilbao ou xogar co corpo con Igerabide. Sabe explicar ben que é un dodo e cal é a súa dúbida grazas a Astiz e Muguruza. El non o sabe, pero está a crear os seus gustos. NO potolo sinala Canorena no índice (sen saber ler) primeiro, o que lle formou na cociña mares e desertos, e o de Bilbao, e o de Alberdi, e o de Lertxundi, pide Xola “dáme igual si non entendo todo”, cando quere estar longo. E como os nenos tamén necesitan de cando en vez algo lixeiro, ou adrenalina, a Super Pataca espera. Tamén lle espera o crocodilo de Landa, símbolo das capas máis profundas do noso cerebro, que as relacionará cos contos de Dovstoyeski e Mrozek.

As castelás tamén entran no noso recuncho, gozámolas. Pero que belo, que luxo, hoxe ser un neno vasco.