A noticia é que un profesor da Universidade Harvard de Arquitectura foi acusado de copiar parte da súa tese. Fai un par de anos, abriuse o escándalo dunha denuncia de plaxio do decano de Princeton, e tivemos a oportunidade de seguir máis de cerca o caso, xa que o copista era un arquitecto español que recolleu nun libro todo o proceso vivido por el. Lanzou os sumidoiros da academia superior dicindo que lonxe de ser a casa do coñecemento e o pensamento libre que se lle supón á organización, a cambio de manter o poder converte ao profesorado en militante dunha ideoloxía. Ambos son tramas para escribir unha serie baseada en feitos reais: declarando a copia como un acto malicioso inaceptable, benefíciase da moral de mentir para manter en segredo estruturas de poder que non se poden recoñecer.

Con todo, no ámbito do deseño dos edificios permitiuse a reprodución. De feito, a realización da arquitectura ao longo de longos períodos históricos foi un exercicio de reprodución dunhas bases. Unha guía xeral e estética da construción estaba formada e o arquitecto aplicaba as normas adaptándoas ás condicións locais, facendo arquitectura das variantes da copia. Con todo, nun edificio adoita ser difícil denunciar que foi copiado e hai escasa xurisprudencia legal no ámbito da arquitectura. Por outra banda, xorde unha necesidade de non copiar cando a contemporaneidad esixiu orixinalidade aos edificios. O arquitecto fai grandes esforzos para que a súa orixinal creación sexa facilmente reconocible, e para iso recorreu á espectacularidade, a facer unha forma rechamante.

Copiar pode ser pedagóxico na universidade, unha vez que se realiza a acción pública, canto se aprende a copiar! No intento de copia sempre hai un descubrimento persoal, porque non se pode copiar de arriba abaixo, e é entón cando aparece a novidade e a achega orixinal, seguramente pequena e humilde. E así recoñecemos que a arquitectura é un saber colectivo, unha copia colectiva.