Lisabö bIDEhUTS,
2023
-------------------------------------------------------------
Si os vascos somos afortunados, non é polo pasado. Deberiamos telo pola posibilidade de construír presente e futuro para ser un país que xera tempos propios. Salvo excepcións, o grupo de Irun.
Lisabö permanece fóra do tempo. Como unha burbulla, parece que non recibiron ningunha influencia. Son eles mesmos, facendo o seu propio camiño. Unha volta máis ao parafuso. O título do álbum está escrito en minúsculas porque é unha sucesión do anterior. A frase é: E espímonos nos ronseis da beleza até converternos en ósos buxán no xardín xeado.
O meu grupo favorito era Lisabö na adolescencia, e teño que recoñecer que co meu último traballo canseime un pouco, quizá porque ía nunha dirección demasiado complicada. Con esta ocasión, con todo, rescatáronme da forza e a rabia as cores e harmonías máis alegres que nos ofreceron.
Teño pouco que explicar ao grupo. Por outra banda, non fai falta demasiada comprensión. Como explica a intensidade? Que nos importa o que liches cando a catarse está a madurar? Que puños e pernas e columna e pescozo e matrallas e vísceras ponche moi firmes? Lisabö é basal, primitiva e básica.
Claro que se achegan ao intelectualismo, quizá en busca de dose de enerxía que o postureo da clase media non permite. Porque unha cousa é cobrar 2.300 euros, en catorce pagas, e outra moi diferente, saber satisfacer as necesidades básicas da vida. Sen ningún tipo de xullo aos psicanalistas, Inquietude cultural e todo iso.
Lisabö podería servir para esquecelo todo nalgúns momentos. Pero coidado, porque non é un canto á indiferenza. Recordo, nunha vella entrevista, como un comercial de lentes Ray Ban achegóuselles propondo un trato nun macrofestival: unha foto con lentes e unhas lentes caras de agasallo. Rexeitaron a proposta porque antes os traballadores culturais non estaban ao servizo das lóxicas do capitalismo.
Os poemas de Martxel Mariscal, quizais sobrados estéticos, ás veces baseados na procura de ruídos e ruídos, teñen rendijas que demostran que, aínda que lles guste aos modernos, teñen claros os principios e as direccións. Para cantar ao cabo do mundo, p. ex.:
“Non imos vivir cedendo! Mira a alma exodo na caixa de mistos / non podemos atopar a fascinación na cova dos marxinados / despois de deshuesar o cabalo de carreiras / lanzamos indiferente ao lodo do esquecemento / somos os pasaxeiros ocultos do barco que o afundimos”.