Hai un pequeno país rodeado de desertos que pode dar unha lección a todo o mundo: como xestionar a auga, como reutilizala, como limpala, como conseguila. A escaseza fainos virtuosos, desde a escaseza á industria, desde a escaseza á cociña, as tecnoloxías que desde a escaseza fan ouvir a este pequeno país. Dispoñen das maiores instalacións de reciclaxe de auga do mundo, sistemas de irrigación axeitados, desaladoras, tecnoloxía de transformación de aire en auga... Tamén teñen auga dabondo para vender, por tanto, a quen viven ao seu lado sen auga (e ao resto do mundo nos embotellados paraísos Eden). Como calquera país do primeiro mundo, Israel ten as súas estratexias verdes, como calquera outro país de Occidente, porque ten un terceiro mundo de explotación. Quizais demasiado cerca. Nese límite onde o verde se volve vermello.

Non sei onde se acorda canto plástico, que vacas, que algodón vou beber eu. Seguro que cada vez deixo menos ao país que utiliza a súa auga para fabricar as miñas cousas, cada vez menos, porque está menos. En 1993 acordamos en Oslo que durante un tempo sería Israel o 80% da auga compartida (os chistes inícianse inmediatamente) e para os palestinos o 20%. Por tanto, sería legal que durante todos estes anos Israel deixase aos palestinos co 20% da auga: evidentemente non o fixeron. Deixáronlles menos.

Os palestinos, como nós queremos, a diferenza de nós, que tamén temos que decidir nós, cando din “ouza, mira aquí”, Israel non só matou a miles de persoas, senón que lles cortou a auga (o pouco que teñen), e é ridículo ver a Borrell enfadado, “a interrupción da auga vai en contra do dereito internacional”. Unha vez terminada esta brecha, os palestinos seguirán sen facer infraestruturas para conseguir auga, vendo como lles destrúen as migallas, comprando auga a quen lles roubou a auga... Nós seguiremos tendo auga, seguiremos investindo nas contas verdes de Israel, seguiremos investindo en Europa, lonxe de fronteiras, sen ver o verde, e daranos medo dicir boicot, xenocidio... Dános medo dicir o que hai que dicir. Que alguén está de máis. E si é Israel, quizais...