Xa se vía moi pouco “Antifaxista”, así en directo “Antifascista”, en Madrid, en viseras, en camisetas. E mirábase o antifaxismo como unha especie de nostalxia (unha visera, unha camiseta), coma se fose posible. E agora florecen no centro de Madrid e, por tanto, e ao final, e sobre todo ao centro dos medios, non os antifascistas que vían pantasmas, senón as propias pantasmas, todo tipo de fascistas. De onde saíron?

Mentres en Ferraz, fronte á sede do PSOE, putomaricón e veteatupaís representan este espectáculo pornográfico, en Madrid cúmprese un aniversario máis silencioso. Asasinato de Carlos Palomino. Un fascista que matou no metro enfrontábase a unha concentración racista. Porque nos barrios alguén estaba a facer fronte ao fascismo tan demode e pagando por iso en silencio (véxase tamén o caso de Alfon). Cando os problemas eran para os migrantes dos barrios, ninguén se alteraba nos faladoiros. Tiveron que ir ao centro de Madrid e asustar a algún dos corbatanes para darse conta de que “iso é fascismo”. “Que escándalo, aquí xógase!”.

Irene Zugasti escribiu un artigo nO Salto: “O de Carlos”. E agora, cando os fascistas salguen á vista de todos, reivindica aquela xeración que morreu no metro en 2007. Agora, en 2023, hai un Madrid que loita á marxe nos barrios, ás veces sen electricidade (Cañada Real). Contra pantasmas. Ata que algún dos corbatados asústese, non os veremos nos medios de comunicación.