Urduliz sufriu unha profunda industrialización no século XX e, como ocorreu en moitos pobos de Euskal Herria, transformou radicalmente o aspecto popular: construíuse un novo pobo, xunto ao núcleo industrial principal, deixando o caserío pequeno. En 1944 fundouse Mecánica da Pena S.A., que sería rival da gran empresa biscaíña Babcock & Wilcox.

A traxectoria desta empresa foi similar á de moitos sectores industriais: floración, crecemento e expansión internacional durante a época forense; crise na década de 1980 e suspensión do primeiro pago en 1986. A partir de entón, a procura de novos socios, a converxencia errada con Tubacex e a venda a unha empresa internacional, Kvaerner. Polo camiño, tamén vendeu os activos máis valiosos, como a matriz de automoción Mecaner, á división de compoñentes de Fiat. No ano 1999 a empresa Mecánica da Pena realizou unha nova suspensión de pagos e continuou traballando no seu lugar Mecaner, dependente da empresa Fiat, con redución de postos á metade. Debido ás fusións dos seus propietarios, até a data é dependente do grupo Stellantis. A finais de verán, a multinacional anunciou publicamente o peche da planta de Urduliz e o despedimento de 148 traballadores. Longo percorrido, multircurva, que aínda non ten a última folla escrita.

As vellas estratexias están a utilizarse para conseguir un peche moi económico. Acórdase non investir máis nunha planta (ou empresa competente) na sede da multinacional. A tecnoloxía e a maquinaria van envellecendo, perdendo competitividade. Posteriormente, a carga de traballo rediríxese a outras filiais ou centros de traballo, xerando problemas económicos artificiais. Hai infinidade de formas de facer peches fraudulentos, pero a miúdo, a través destes procesos, levan aos traballadores á desesperación, pagando moi pouco os despedimentos. Levamos anos inmersos nun profundo proceso de desindustrialización.

Para facer fronte a estes peches é imprescindible a organización dos traballadores, a través dun sindicalismo proactivo, que ten como obxectivo mellorar as condicións de traballo, pero que ademais ten o control dos traballadores na cabeza, ligado ao territorio no que está establecido. A pesar das diferenzas, vénme á cabeza o Movemento Arxentino de Empresas Recuperadas, sobre todo no caso destes talleres, nos que destaca o seu traballo cos barrios e pobos. Esa foi a clave da supervivencia destas empresas ocupadas.

Doutra banda, son frecuentes as referencias á Industria 4.0 e similares, pero a realidade para os traballadores é que o noso tecido industrial no noso territorio é cada vez máis débil. O aumento ilimitado dos beneficios é a lei básica do capitalismo. A isto habería que engadir que no sector do automóbil estendeuse unha sombra escura sobre o futuro de moitas empresas. Continuando co camiño emprendido até agora, a cambio teremos o peche de fugas, os despedimentos e a desindustrialización das empresas industriais. Ante isto, o que temos que buscar é como manter o peso industrial, recuperando o protagonismo dos traballadores a través da autogestión e potenciando un tecido industrial capaz de afrontar os retos ecolóxicos, superando as solucións tecnocráticas e abandonando o modelo capitalista que padecemos.

Non podemos deixar o futuro da empresa Mecaner en mans da multinacional Stellantis. Non debemos deixar en mans das multinacionais o futuro do tecido industrial do noso territorio, coa escusa de mercado ou produtividade, que, como é ben coñecido, sempre teñen trampa.