As pezas cerámicas teñen un diámetro entre 20 e 30 cm e unha lonxitude entre 30 e 40 cm. Nun dos extremos son máis anchos para encaixar e formar tubos longos. Unha vez investigadas as pezas, estas depositáronse no xacemento, na súa localización orixinal, onde se conservarán mellor. Reconstruíronse uns poucos tubos cerámicos que foron depositados en diversos museos de China, como a peza da foto, para poder seguir investigando e mostralo ao público.

Entre 4.200 e 3.900 anos atrás, nunha época de crecentes inundacións, a rede de canos e gabias cerámicas para o transporte e drenaxe da auga, a máis antiga de China, foi capaz de construír e manter en colaboración e traballo comunitario. O sistema esixía a planificación e coordinación de toda a comunidade, pero en Pingliangtain non había estruturas xerárquicas centralizadas. Isto demostra que “os homes do Neolítico eran capaces de realizar complexos traballos de enxeñaría sen a necesidade dun poder central, todo o fixeron de forma comunitaria”, asegura a arqueóloga Yijie Zhuang.

Ademais das tubaxes, os expertos investigaron as pegadas das casas de Pingliangtai e observaron que todas as casas eran bastante pequenas e que non había casas máis grandes e máis luxosas que entre outras. Tamén se escavou o cemiterio, xa que a xerarquía poboacional resáltase nos obxectos que adoitaban ser enterrados xunto cos cadáveres nas tumbas, e tampouco se atoparon indicios de desigualdade social. O contrario ocorre nos xacementos da zona da mesma época. Tanto as vivendas como as sepulturas indican que eran comunidades jerarquizadas. Pero estas comunidades non foron capaces de resolver os problemas que expuñan as variacións do clima.

Por tanto, a tubaxe de Pingliangtai mostra que para a realización de obras complexas de enxeñaría non era necesario un poder centralizado. É máis, unha comunidade sen evidentes desequilibrios tivo máis capacidade para afrontar os retos do medio ambiente que unha comunidade con modos de mando máis “desenvolvidos”.