Que estás onde non che mereces, que nos teus logros o azar ten moita marxe ou non dá o nivel… Este tipo de vivencias están detrás da síndrome do estafado. E as mulleres sufrímolo en gran medida, mesmo nas aulas da universidade. Esa é a conclusión dun traballo de investigación que acabo de ler.

Non estou de acordo, con todo, en que nas aulas haxa menos participación feminina, que se fale nun espazo máis curto ou que “creo”, “é a miña opinión”, e isto dinos inseguridade, senón que o respecto aos demais que herdamos no proceso de socialización e as consecuencias da comunicación colaborativa. A dúbida, o medo ou, peor, as lecturas da debilidade aparecen só desde unha mirada androcéntrica. E as mulleres habémolas interiorizado.

Por iso, cando un compañeiro me dixo que convidaba publicamente a falar en clase para fomentar a participación das mulleres, contesteille que con iso aumentaba a presión sobre elas, porque ao nerviosismo engadíase o medo a non responder as expectativas do profesor. No seu lugar, é responsabilidade dos profesores tomar medidas de reforzo positivo, porque somos conscientes de que a fraude non é seu.