Vin a foto de Asier Ezeiza no xornal. Xaxi. Algunhas fotografías asáltannos así. Tentei saír por dentro e non podo. Escribir sobre que salsa. A quen se me vai a resignar. Pero non se pode deixar de mirar.

É imposible que Xaxi déalle pena, é difícil que as persoas indomables xeren compaixón: hai personalidades que non o merecen, que loitaron contra esa compaixón, mirando fronte á dor. Contáxiame a rabia e acompáñame. Pero non teño heroes para reivindicar. Non vexo ningún heroe. E o compatriota da foto e eu estariamos a morder hai uns anos (e pode morrerse de amor). Pero o conflito non era só seu, o conflito era meu, o conflito era polo menos de todo un pobo. Por que está só ante o xuíz.

A responsabilidade penal é individual. E a quen calma. Alguén superou isto? Hai alguén que pode durmir tranquilamente sen amputar a memoria por encima da miña idade? As consecuencias do conflito van en solitario, no volume para non axitar en exceso as fráxiles fibras do presente, non poder asociar a festa ao sorriso. E si alguén cre que non matou a ninguén, que el non fixera nada para engadir violencia á violencia existente, porque non era membro de ETA, porque non era policía... non lle creo. Si de verdade parecíannos cousas que faciamos terribles tan terribles, medir que fixo para que non se fixesen. Tomou algunha trina que se decidiu medir. De verdade, quen é bastante inocente para merecer hoxe unha tranquilidade? Por que eu podo seguir coma se fose alemán, e Xaxi non.

Sentín rabia mirando a foto de Xaxi. Quedoume a sensación dun tremendo fracaso. Por que están sós. Por que negamos o sufrimento do pasado. Actual. Sobre que consecuencias terribles estamos a bailar. Número de feridas. Ás veces non me dá ganas de seguir celebrándoo. Non son alemán. Como era... todos ou ninguén.