Recentemente, o Goberno obtivo os últimos datos oficiais das verteduras que orixinan a emerxencia climática, correspondentes ao ano 2021. As emisións volveron a aumentar un 8%. É máis, xa sabemos que no ano 2022 volveron a crecer, cun aumento do 15% nas emisións dos sectores regulados pola Unión Europea, que supoñen máis do 40% do total. Por tanto, podemos dicir que igualamos e superado as reducións das emisións da pandemia.

A instalación dunha luz máis prolongada supuxo un descenso do 9% na última década. Bos datos? Pois ben, seguindo este ritmo, necesitamos 24 décadas para alcanzar unha neutralidade climática densa na que a vertedura se compensase co absorbido. Pero non 24 décadas, temos 24 anos para cumprir este obxectivo. Hai que multiplicar o ritmo por dez. Dise facilmente.

Estamos a perder facilmente a loita contra a emerxencia climática. Tanto como comunidade global como vasca. Pero quero volver lembrar que non podemos perder esta batalla, porque perdela significaría perder todo. Así as cousas, esa tendencia expansiva a sinalar aos culpables máis que a materializar as solucións prodúceme cada vez máis desgusto. A cuestión que o Acordo Marco das Nacións Unidas sobre o Cambio Climático clarificou hai moito tempo, diferenciámonos das responsabilidades comúns, e os vascos, como vivimos nunha parte privilexiada do capitalismo global, temos unha responsabilidade especial.

No teatro clásico utilizábase o truco coñecido como deus ex machina para resolver situacións extremas. Sen ningunha relación co guión, coa axuda dunha máquina saía un deus do ceo para resolver unha situación atramilada. Aínda que aínda hai xente que segue encadeando a esperanza dunha “deus ex machina tecnolóxica”, xa está claro que só nos queda un esforzo transformador común e continuo como solución.

Temos uns borradores sobre o que hai que facer. Sabemos que debemos reducir moito os consumos materiais e enerxéticos, sabemos que debemos renunciar á utilización de recursos fósiles, sabemos que debemos estender as renovables. Pero aínda necesitamos unha activación plena da intelixencia colectiva para completar o percorrido. Decidamos sobre os detalles deste proceso, tomemos as decisións e fagamos o camiño dunha vez por todas, porque a aclaración de quen foi a culpa de perder todo non nos dará ningún consolo.