Nos últimos anos apareceron varios casos similares que foron comunicados excepcionalmente. Con todo, o equipo liderado pola bióloga Cara Wall-Scheffler, da Seattle Pacific, acaba de realizar un estudo xeral sobre as mulleres cazadoras e a conclusión publicada na revista Plos One é clara: Nas sociedades cazadores-recolectoras prehistóricas practicaban a caza tanto homes como mulleres.

Para iso analizáronse 63 comunidades de todo o mundo, das cales 50 atoparon probas de que a caza era obra de todos: Punan (Malaysia), Wopkaimin (Nova Guinea), Hiwi (Venezuela), Matses (Amazonia), Tsimane (Bolivia)… Por tanto, no 80% das sociedades cazadoras polo menos había mulleres cazadoras e no 20% restante non se atoparon probas nin favorables nin adversas.

Para iso non investigaron novos xacementos ou pistas, senón que se basearon en estudos previos, pero a interpretación cambiou. Durante moito tempo considerouse que nestas comunidades prehistóricas os roles de xénero estaban moi repartidos pola perspectiva subxectiva da sociedade actual: os homes utilizaban a súa forza para a caza e as mulleres practicaban a recolección e o coidado dos nenos.

A investigación rompeu esta crenza, pero iso non quere dicir que non haxa diferenzas de xénero, nin matices. En palabras de Wall-Schleffer, “as pegadas arqueolóxicas indican que as mulleres practicaban a caza de presas de gran tamaño, ensinaban prácticas cinexéticas ás novas xeracións e, con frecuencia, utilizaban armas máis diversas e estratexias máis desenvolvidas que os homes”.

Os investigadores afirman que o da caza é só un exemplo, e como até agora os roles de xénero prehistóricos víronse condicionados e interpretados incorrectamente desde o punto de vista actual, empezáronse a investigar outros aspectos: a mobilidade feminina, a capacidade de levar nenos pequenos ás costas durante calquera actividade… E piden aos membros da comunidade científica que revisen os datos recolleitos até agora.