É unha imaxe que ás veces me vén á cabeza. Recuperado por Maddi Barber nun dos seus documentais. Época de construción do encoro de Itoiz. Uns mozos van nun pequeno camión. Falan das terras que alagou. A estrada está semicubierta e só ven as copas dalgunhas árbores xunto á estrada. Os mozos quedáronse no noiro e coas aixadas extraéronse unhas árbores para colocalos noutro lugar. Non sei onde os puxeron. Arraigáronse ou secaron as raíces. Si deixásese nel o máis seguro sería que as augas quedasen totalmente tapadas, ou quizá quedasen medio á vista formando unha imaxe dos seus soños. O outro día veume á oficina unha muller. Nunha maceta regalábase un helecho do bosque que durante anos tivo no balcón da súa casa. Porque eu sempre digo que de neno o helecho traíame do bosque pero cando cambiaba de terra morrían. Teño o helecho na porta da casa, nun lugar sombrío. Non moi lonxe de alí atópase a higuera traída polo seu pai desde a casa natal de Oteiza. O que nunca deu nada probablemente estea demasiado frío. Ás veces é imposible cambiar de lugar e ás veces máis fácil do que se pensa. Con todo, sempre somos dun sitio, aínda que as augas se cubran.