Bourget, por exemplo, xa tiña 33 anos e aínda non conseguiu que a súa carreira subise e escribise cadernos para Jacques Offenbach, entre outros.

O trío deuse conta de que algunhas das pezas que tocaban no famoso café da Avenida Gabriel foron creadas por eles. Grazas á súa música, pagarían polo seu traballo aos intérpretes que estaban a tocar en directo. Os responsables do local tamén estaban a recibir diñeiro porque atraían ao público que consumía mediante actuacións musicais. En cambio, os compositores non recibirían nin unha soa libra.

Por iso esa noite, si non se lles paga polo seu traballo, decidiron non pagar as bebidas consumidas para paliar a inxustiza. O dono do Café deas Amassadeurs decidiu denunciar aos compositores que se marcharon sen pagar e o asunto chegou aos tribunais.

O xuízo foi para o tres compositores. E conseguiron moitas máis bebidas que non pagar. Abriron o debate e comezaron a organizar músicas creativas. Catro anos despois, en 1851, creouse a Société deas Auteurs, Compositeurs et Éditeurs de Musique (SACEM), primeira asociación para a xestión colectiva dos dereitos de autor dos músicos. Durante séculos, os compositores só conseguían dar vida ao seu talento grazas ao mecenado ou a determinados encargos, pero unha noite de 1847 deixaron sen pagar esas bebidas, a partir de entón o traballo creativo tería un merecido recoñecemento e unha compensación económica… o límite entre o recoñecemento da creatividade e a prohibición de compartir, o defensor dos dereitos e o especulador financeiro, ata que comezou a difuminar.