Uns non deixaron de facer e outros non teredes traballo de volver. Outros estamos a escoitar a un (o que xa non fan os reloxos), cada vez máis difícil de distinguir da duna cardíaca, coma se estivésemos á saída dunha carreira tola. E hai quen se levantaron “con ganas de volver á rutina” (á rutina de traballo sen familia, que tamén tiveron unhas vacacións bastante como sempre). Chega o diario que nos definirá o traballo, teña ou non.

Responderemos á pregunta que tal? acelerando o paso para non desmontar o tetris. Hai algo peor, porque ter présa significa algo que facer, e desde a gravidade da urxencia non imos ver a asfixia de quen non ten présa (que velocidade dá ao paso o que teñen que decidir por si mesmos). “A partir dunha idade, que conseguiches na túa vida?”, e o alcance do logro (“esperabamos que fixese algo máis coa súa vida, non?”, “aprender tanto para andar así”, “mellor si fixese Formación Profesional”, “moitos paxaros na cabeza”) terá que ver con que a vida que entregamos, que o voto do silencio que fixemos non teña medo a ter a casa, que poñamos un coche.

E non nos definirán as nosas decisións, nin as necesidades dun país. Definiranos o desexo de crecemento de catro empresas (como o país), a dignidade que ese crecemento fixo crer ao traballador, definiranos o que nunca soñamos. “Présa” non é “eu teño unha vida”, é “non me acordo de cando entregé a vida para non ter que mirar á morte, e cada vez dáme máis medo mirar”. Até o próximo verán.