Os romanos crían que dominarían con facilidade aos adxacentes, pero o conflito durou toda a década. Ao final, a. C. En 396 os romanos tomaron Veii da man do xeneral Marko Furio Kamilo. Para celebrar a vitoria realizouse un desfile polas rúas da cidade. Diante ía o xeneral sobre o carro e detrás del as presas observadas en Veiin: escravos, unha bela estatua de Juno, protector de Veii, noutro carro e un conxunto de gansos sacros tras el. Marco Furio Camilo ordenou a construción dun templo en honra a Juno no outeiro do Capitolio. Alí porían a estatua da deusa e os gansos tamén.

Seis anos despois da dominación veiitiana, a República tivo que enfrontarse a unha nova ameaza; a. C. No ano 390 os galos, con Breno á cabeza, atopábanse nas portas de Roma dispostos a tomar a cidade. Entraron con facilidade e trituraron todo o que atopaban. Pero os romanos que sobreviviron refuxiáronse no Capitolio e conseguiron facer fronte a unha serie de ataques galos. Entón Breno decidiu coller o forte de noite e en silencio, subindo pola muralla. Os cans non ladraron, o sentinela dormió e os galos estaban a piques de entrar no Capitolio. Pero entón escoitáronse unhas cambras fortes, espertáronse os soldados romanos e obrigaron aos galos a retroceder. Os gansos sacros de Juno foron os que espertaron aos eromáticos e salvaron a República.

Ao día seguinte, os tribunais reuníronse e decidiron tirar a sentinela que quedou durmida e os cans gardiáns que non fixeron o seu traballo pola roca de Tarpeia. Os Galos mantiveron o sitio, pero a fame e as enfermidades comezaron a afectarlles, e finalmente, a cambio de ouro, decidiron abandonar Roma.

A partir de entón, durante moito tempo, os romanos celebraron aquel día de liberación, e para iso aforcaban a varios cans para pagar o erro cometido polos seus antepasados. Ademais, decoraban e sacaban en procesión os gansos de Juno para que os cidadáns os venerasen como heroes. Si tivesen coñecemento do Antzar Eguna, estes lekeitio pensarían: