A sexualidade pódese traballar desde moitos ángulos. A partir da erótica, os interlocutores falan do imaxinario social das eróticas, dos referentes e da educación sexual. Destacaron a necesidade de procesos pedagóxicos feministas nun congreso organizado por Sorginlo e Ikertze.

Urko traballa ao redor da representación dos corpos disidentes. É educador sexual nas escolas e traballa na escola BDSM. Tamén traballou no movemento transfeminista e post-porno de Barcelona. Urko relaciona a erótica cos estímulos, é dicir, para el é a erótica a que produce unha imaxe, un cheiro ou unha situación, un pracer ou unha excitación. Para ampliar a súa definición, destaca que o pracer tamén pode estenderse a outros ámbitos da vida, como o emocional, o psicolóxico e o intelectual: “Nun espazo como o actual pode sentirse un pracer intelectual e converter esta xornada nun espazo erótico”.

Goiburu é un feminista, doutor en pedagoxía, psicólogo social, educador sexual, profesor, formador, investigador e asesor. Na actualidade exerce de ponte entre as intervencións e o ámbito académico. Considera que as eróticas teñen unha relación directa co pracer e o desexo: “As eróticas son as múltiples e cambiantes formas de conectar co pracer”.

Engade que só o sistema dá lexitimidade a unha erótica concreta: “Aínda que empezamos a socializarnos nas eróticas hexemónicas, moitos de nós temos experiencias disidentes. A medida que imos desmantelando a hexemonía, xorden as eróticas individuais”.

Doutor en psicoloxía social, é especialista en sexología e actor, entre outros, Arrieta. Tamén analizou as crenzas e actitudes dos mozos en relación coas discapacidades. Considera que o sistema ciseheteropatriarcal, binario e sexista fai que un colectivo “grande” quede fóra deste modelo hexemónico: “Fannos crer que corpos grosos, con cicatrices e estrías e con diversidade funcional non teñen cabida no sistema”.

Di que a erótica das persoas con discapacidade quedou fóra dos espazos públicos e privados: “O control e a represión están a negar a nosa sexualidade porque ocultan, non mencionan e negan algunhas realidades”.

Engade que negar a sexualidade das persoas con discapacidade é negar dereitos sexuais: “A necesaria capacidade física e a necesaria heterosexualidad axúdanse mutuamente na negación dos dereitos e praceres sexuais das persoas con diversidade funcional”.

Arrieta e Urko denuncian a patoloxía de corpos que non están regulados desde o punto de vista médico. En consecuencia, Urko subliña que segundo o medicamento hai que “modificar” os corpos transados e discapacitados: “Como historicamente os nosos corpos foron rexeitados, dinnos que os nosos corpos non valen. Como nos achegaremos á sexualidade se nos din que os nosos corpos non son lexítimos?”.

Arrieta subliña a
importancia de que o novo imaxinario visibilice realidades disidentes contra o Iruditegi hexemónico: “Temos que cambiar o imaxinario narrativo para cambiar o imaxinario social”. Engade que a infantilización das persoas con discapacidade quítalles lexitimidade para a sexualidade: “Temos dereito a sentir pracer, a vivir a sexualidade, a querer e a ser desexados”. Con todo, di que o dereito a ser querido está feito para “uns poucos”: “Fannos crer que non somos merecedores do amor e do pracer”.

Urko sumouse a iso e engadiu que as alianzas entre os xéneros sexuais disidentes e as persoas con discapacidade son moi importantes: “Imaxináronnos como monstros, coma se fósemos algo a esconder, que nos abren que somos perversos e desviados”.

A mirada desde a que xorden os contidos inflúe moito no imaxinario que se crea, polo que como contido porno creativo ten “moita” preocupación: “É difícil desexar o que non se ve, por iso está nas nosas mans decidir que se mostra e que non”. Engade que deberían analizar as prácticas sexuais ás que dan lexitimidade e ás que non e por que.

Con todo, considera que os novos contidos creativos supuxeron un cambio importante nos últimos vinte anos e que cada vez hai máis referentes. Cre que en pornografía tamén se está facendo ver unha chea de corpos e identidades: “Temos un porno con visión ética; ademais, si neste tipo de páxinas non te sentes representado, convidámosche a rodar xuntos e entre todos decidimos que rodar”.

Rapidamente menciona recursos de educación sexual como Sex School –educación sexual–, Sexus –información e asesoramento sobre sexualidades– ou Sida Telebista –educación sexual feminista–. Goiburu denuncia a “gran” carencia de recursos vascos: “Deberiamos facer post-porno vasco desde as eróticas marxinais”.

Tamén se fala das vías para trasladar a necesidade
de intervencións procesuais ás aulas de Educación Sexual. Goiburu realiza a maioría das intervencións nos centros educativos e considera que hai dúas grandes liñas de traballo. Por unha banda, do mesmo xeito que os interlocutores, considera que a referencialidad é “necesaria”: “Temos que buscar outras referencias ou imos seguir reproducindo o que hai até agora”. Doutra banda, sinala que as fantasías sexuais axudan a romper as regras que proveñen do sistema: “Con todo, levar as fantasías sexuais a unha escola non é xenérico”.

Goiburu realizou un proceso para reflexionar sobre as situacións nas que Hiruki Larrox traballa xunto a outros axentes e educadores. Conclúen que senten “saltadores” ou “bombeiros”: “Non hai enfoque de proceso. Chámannos cando hai un problema de violencia para solucionalo canto antes, e aí as fantasías sexuais e a referencialidad non teñen cabida”.

As intervencións, ademais de ser espontáneas, adoitan ser de catro, seis ou oito horas, o que dificulta a creación de espazos seguros: “Estamos a pedir que o corpo e a intimidade sitúense no centro, e para iso necesitamos espazos seguros. Hoxe en día os centros non son espazos seguros, porque poden xulgar o que podemos dicir ou utilizalo contra nós”. Para iso, subliña a necesidade de traballar as eróticas desde as pedagoxías feministas e realizar intervencións procesuais.

Sinala que hai que ter en conta a interseccionalidad e que, a pesar de tratarse de corpos ou identidades normativas, nas xornadas tamén se analizou como os educadores poden ampliar a refencialidad: “A dúbida que moitas veces se nos expón é si temos lexitimidade para falar dalgúns temas, sen ser suxeitos políticos de iso”, afirmou Goiburu. Considera que non é cuestión de lexitimidade, senón de responsabilidade: “A miña responsabilidade é recoller todas as voces e deixar espazo para que elas collan o espazo e poñan estes temas encima da mesa”.

Neste sentido, considera que os educadores deberían facer autocrítica, xa que se comportan de forma vergoñosa. Para o exemplo, un alumno denuncia a actitude do educador cando dixo que era bisexual nunha intervención: “O educador díxolle que era unha fase. Este comentario, ademais de ser bifobo, indica que se estaba comportando con sinceridade. Non creo que as vivencias dunha persoa da súa idade así o poñan en cuestión”. Por iso, reivindica o recoñecemento da condición de suxeito político dos nenos, nenas e adolescentes: “Eles son os que máis saben das súas vivencias e son capaces de comprender, reflexionar e pensar”.