Na competición tradicional seguen existindo normas que afectan especialmente ás mulleres. Por exemplo, á hora de dar a puntuación os xuíces mencionan aos xogadores cun apelido, pero antes do apelido das tenistas sempre teñen que pór Miss ou Mrs (señorita ou señora), porque parece que é imprescindible lembrar en todo momento se o xogador está casado ou non.
Pero a estrita norma que obriga aos tenistas a vestirse de branco en todo o seu esplendor afecto tanto a homes como a mulleres, e foi creada por puro clasismo. Cando se creou a competición, o tenis era un deporte para clases altas e o branco unha cor para clases altas. Dado que en todo momento os traballadores corrían o risco de ensuciarse con terra, aceite ou suor, vestirse de branco non era nada práctico. Cando facían tenis, os ricos tamén savaban, pero tiñan diñeiro para lavar a roupa e comprar toda a roupa branca que querían. Así, o club que creou en Wimbledo quixo facer unha clara distinción entre as elites e o vulgo cando estableceu un estrito código de roupa.
As mulleres reclaman a suspensión constante desta norma, argumentando que o risco de sucidade por menstruación provoca tensión e pode provocar unha caída no rendemento
En 1949, o tenista estadounidense Gussie Moran (1923-2013) púxose uns braguitas con puntas non totalmente brancas baixo a saia branca. Os fotógrafos aproveitaron calquera movemento do tenista para sacar e publicar fotos con braguitas. O escándalo chegou tamén ao parlamento inglés e Wimbledon definiu a normativa: as mulleres non podían vestirse de bragas con puntas ou de cores ou braguitas. Posteriormente Moran recoñeceu que “aquilo deixoume afectado, emocionalmente non puiden xestionalo”.
Desde entón, as mulleres pediron a suspensión constante desta norma, argumentando que o risco de ensuciar a braguita pola menstruación provócalles tensión e pode provocar unha caída no rendemento. Ao final, no ano 2023, acaban de obter o permiso para porse as bragas escuros, pero engádenlle o matiz de que os pantalóns interiores non poden ser máis longos que a saia para que non se vexan cando estean parados. Detrás da medida “liberadora”, coma se quixesen transmitir ás mulleres unha mensaxe de non mobilidade excesiva.