Vivimos os vascos nun ambiente de thriller, como un poder xulgado por un ollo autoritario? Sempre estamos a demostrar que somos valiosos e fermosos, tentando encartar os “dictat” e os modelos das perfeccións socio-políticas que nos ofrecen. Gustaríanos ser orixinais, pero ao final só nos atrevemos a tomar a curva á vez, porque é feo, iso xa o aprendemos desde pequenos, a aparecer un mesmo. Un trae unha idea e para non golpear a boa conciencia da maioría, todos a asumimos. E ademais tócanos o mundo...

No marco da posta en marcha do Tour que foi pagado con diñeiro dos pagadores fiscais de Euskal Herria, que se unan ás dúas caras da fronteira, –xa digo que o espectacular era xigante e tiña a oportunidade de estudar con detalle a bicicleta dos Pogaçar!–, é unha rolda que escoitamos moitas veces: coa escusa de que o mundo nos estaba mirando millóns de bandeiras. E á perfección os lumes dos Sanfermines deixaron a nosa terra en Pamplona, mesmo a través da pantalla, que nos repiten que miramos a todo o mundo, para que nos parezan sans, plantados e ben.

E os ollos ao ollo: a paz emada!