É Oriente, Occidente, a alguén non lle gusta esta división cultural de Euskal Herria. A falta de consenso, temos unha verdade: a cultura –e a música– vincúlase ao territorio, ou non. Nos últimos tres anos, Nafarroa Garaia e Beherea déronnos os principais modelos para repensar este fenómeno vasco. Con todo, o resto de latitudes non estiveron inmóbiles, e como trouxemos a miúdo nestas liñas, Bizkaia ten a súa achega en forma de puñadas.

A revolución provén da tradición, si non sempre é case sempre. Porque co ombreiro dos xigantes das xeracións anteriores vese máis lonxe, como dicía Newton, creo. Pois ben, en Bizkaia a tradición ten forma de punk e unha nova xeración toma a testemuña.

A onda territorializouse e tomou forma: Sons Salvaxes. Sabemos que sen estruturas non hai arte. No contexto deste colectivo xorde, por tanto, Sei Sega, con membros que pasaron por grupos de gran pulamento: Andoni da Cruz e Jangitz Larrañaga (Vulk, Coiro), Jon Salinas (Kotoi, Tatxers), Elena Nuñez (Serpe, Machete, Kotoi) e Camilo Tonon (AFFERRA).

Non hai estética sen ética. A imaxe é punk, pero a actitude é punka. Autogestión e malaletxea, é dicir, o selo de Sei Sega. Veremos cal é o camiño que seguen, pero seguro que non actuarán no círculo de propaganda de bancos e bebidas tan de moda. Posibilidade de desenvolver unha especie de artie anarquista con mensaxes directas e danza de melodías rigorosas, afastándose da arte apolítico cada vez máis habitual na escena vasca.

Porque lle vou a dicir, de cantar á felicidade xa estamos un pouco aburridos algúns vascos. Centos, miles, (millóns!) porque as bandeiras non cobren toda a miseria de Bilbao postindustrial. Que a choiva de Bilbao escorrente as tristezas e sace a bailar os odios e paixóns que hai dentro de nós. Para reivindicar a vida na sociedade do espectáculo ou para actuar dun modo ou outro en busca de “desfeitas”.