Diante da miña casa teño un fermoso parque. Fermosa, polo menos nos parámetros deste buraco urbano de cemento. Trátase de árbores, bancos e chinches que combinan o inicio e o fin da vida, nenos e anciáns de idades extremas. Si non se realizan labores de vixilancia, os adultos non asisten xa que dispoñen doutros espazos. Pero cada vez hai máis novos e adultos postos nos bancos. Iso si, teñen outra orixe e equilibran a idade do parque.

No centro sen randeeiras, os balóns son os donos. Señor, porque os perseguidos pola pelota son nenos e non tan nenos. Propietarios, da praza, temendo pelotazos. Ademais, o balón fai desaparecer ás nenas do centro e condenalas ás beiras. Señor e dono.

Preguntouse aos nenos á hora de deseñar os parques nalgúns pobos, pero non aos anciáns, ou aos coidadores, porque no noso imaxinario o parque é só o dos nenos, nin o máis vello, nin o dos adultos. Adultos a bares. Os vellos, aí arránxanse.

Pero gozar da sombra e o vento debería ser unha oportunidade para todos e reivindicar parques máis humanos para todos.