Insistimos en que xa non somos unha asociación ou un colectivo. Fomos, si. Non tiñamos unha forma colectiva de ser transmaribibollos activistas (non, non somos moi partidarios dos activismos individuais). Aproveitamos a asociación para facturar.

Pero en 2020 pasamos de ser asociacións a ser cooperativas. Ou o que é o mesmo, pasamos de ser axentes sociais a ser empresas. Sen ánimo de lucro e de iniciativa social, si, pero unha empresa.

En Euskal Herria temos movementos socio-políticos moi potentes. E un asociacionismo moi activo. Pero non nos enganemos, moitas asociacións actúan como empresas. E isto pode confundir, mesmo ás veces contraditorio.

E nós xustamente non somos menos desa contradición e confusión. De aí a nosa aposta clara pola militancia en Ehgam (Movemento de Liberación Sexual do País Vasco) e por traballar na Cooperativa Hiruki Larroxa. Porque necesitabamos distinguir entre activismo e traballo remunerado ou ámbito profesional.

Con todo, é moi difícil. Non só porque a liña que separa a militancia e o traballo remunerado é moi difusa para quen traballamos no ámbito sociocultural. Pero porque temos que estar continuamente cambiando de gorro: "Agora veño como activista!" ou "agora veño como profesional!" con frases repetidas.

Iso si, preferimos facer ese esforzo e non caer en dinámicas potencialmente perigosas. Porque o activismo ten que ser de rúa. E, desgraciadamente, estamos a pasar as nosas loitas sociais da rúa á oficina e da oficina á institución. Perigo de aí. Un risco real.

E é que, como consecuencia da profesionalización e institucionalización das nosas loitas, estalamos e baleiramos os discursos políticos, eloxiamos aos políticos profesionais, abandonamos as dinámicas asemblearias e, o que é peor, axudamos a desarticular os movementos populares.

Por tanto, como cooperativa debemos ser críticos, consecuentes e dar un paso atrás. Respectar os espazos do activismo rueiro e dos movementos populares.

No noso caso, por exemplo, e sendo unha cooperativa transfeminista, non imos participar na organización do 17 de maio do barrio ou o 28 de xuño temos que evitar as declaracións nos medios de comunicación.

Seguramente un esforzo difícil, claro, pero necesario. Por responsabilidade política (e profesional).