O Índice de Prezos ao Consumo (IPC) volve descender até a súa posición no caso do Estado español, que xa está por baixo do 2% que establece a doutrina económica actual. A evolución da inflación subxacente é máis lenta, pero, bo, os responsables políticos mostráronse satisfeitos e anunciaron que o crecemento económico será algo maior do previsto. A produción será máis barata que hai un ano, a medida que se reduce o prezo da enerxía.

O mesmo dato debería permitir respirar ao traballador que fixo o ano en fatiga. Na confianza de que o incremento do IPC diminúa o incremento do prezo, debería ter un poder adquisitivo maior que hai un ano co mesmo salario. Pero non será así. Vai unha parte máis do salario a pagar a hipoteca, os alugueres non baixaron, as fluctuaciones do IPC no importe da luz e da factura de gas non se aplican de forma automática…

Oikos e nomos, casa e administrador. Economía, habilidade para administrar ben o fogar. As teorías económicas hexemónicas romperon hai tempo o significado orixinal da economía. Pero máis aló, a ruptura sitúase na diferenza entre a macro e o micro.

Os indicadores macroeconómicos non reflicten nin teñen en conta o que ocorre na actividade económica a pequena escala nos fogares, nos pobos. Por tanto, as políticas de análises macro non se orientan nin se orientan aos fogares, aos pobos e á actividade económica a pequena escala. Novos indicadores, ferramentas para analizar a situación económica con outras arestas, bases e obxectivos…, unha vez máis, encher o pantalón de vacacións laborais.