As dúas erupciones foron plinianas, que arroxaron grandes cantidades de gas, rocas e cinzas, moi potentes e que, ademais de destruír os pobos da zona, afectarían durante anos ao clima europeo. A erupción do 79 foi anunciada polo mozo Plinio, pero a erupción Avellino, que se coñece como a ocorrida case dous milenios antes, non foi recollida polas testemuñas. E, con todo, como sucedeu no ano 79, as pegadas conxeladas no tempo gardadas nas cinzas informan exactamente do ocorrido.

Os restos atopados na construción do tren de alta velocidade nos arredores de Afragola en 2005 e desde entón os arqueólogos foron capaces de determinar a época do ano en que se produciu a erupción. Baixo as árbores atoparon restos de froitos maduros e follas, e no mesmo poboado, alimentos recolleitos na última colleita. Por iso saben que a erupción tivo lugar a principios de outono, probablemente en outubro.

As capas de materiais depositados nas saias do Vesuvio indican que a erupción iniciouse cunha forte explosión e os materiais se apilaron no nordés debido ao vento. Máis adiante, ao cambiar a dirección do vento, a materia volcánica dirixiuse cara a Afragola, e na fase final da erupción a cinza e a auga chegaron a 25 quilómetros do volcán. Este barro volcánico cubriu totalmente o poboado da Idade do Bronce. A capa volcánica provocou a substitución das moléculas dos restos vexetais, deixando moldes perfectos de material chamado cinerita.

Con todo, a maior diferenza con Pompeya reside en que Vesuvio causou miles de mortos no ano 79. Nas cinzas quedaron marcadas as pegadas humanas e gandeiras, o que significa que os habitantes de Afragola conseguiron escapar a diferenza dos pompeyanos. Os romanos non sabían que o Vesubio era un volcán. Os afragolatarras probablemente acompañaron a dirección do vento no momento da explosión, que lles deu máis tempo para escapar. Pero quizais cando durmía coñecían mellor a montaña tan fértil que os romanos e sabían os perigos que entraban ao espertar.