Dixéronme que hai que chegar a Venecia polo mar, porque o resto de accesos están saturados. Vénme á cabeza a imaxe colapso do atasco do artista Maider López na montaña. E tamén a imaxe do afundimento da cidade coa saturación da terra que sostén Venecia, como un Titanic, alimentado pola auga do mar. A pesar da grave situación, a cidade non detivo a maquinaria de atracción. Que parece que imaxinar o colapso das cidades na época estival non é un problema, que o overbooking ou o cartel cheo serve tamén para as cidades, coma se anunciouse. A razón pola que a visita á cidade faise atractiva é por sentirse atraída polos elixidos, pero chegou a ser unha característica das vacacións do noso tempo. Véxase o que o Tour de Francia prevé no noso país.

Para contribuír ao afundimento de Venecia, durante os meses de verán celebrarase a 18ª edición da Bienal Internacional de Arquitectura de Venecia, un foco de interese para arquitectos e outros. Este ano a exposición está organizada por unha muller africana, Lesley Lokko. Foi profesor de Londres e Nova York e escribiu numerosas novelas, pero probablemente ficháronlle polo seu activismo africano. A nova edición foi designada por Lokko como Laboratorio de Futuro, que asegura que o futuro está en África. Centrando a descarbonización e a decolonalidad no futuro, arguméntase que o pensamento afro pode ser especialmente valioso para o planeta, xa que África é un lugar para ambos, á que a comisaría fai un xesto de mirar. Conectar o futuro con África é moi atractivo, funciona como unha imaxe transarquitectónica. E o futuro é o laboratorio, porque non é posible predicir a dimensión transformadora do que vén, polo que se quere dicir que á era da planificación vénlle a do laboratorio. E na nova era, os africanos, os menores de 40 anos e as mulleres terán que tomar a palabra, como na demostración. Si imos encher a cidade, que sexa con conciencia.