Esperando a Godot
Texto: Tradución Samuel
Becket: Fundación Juan
Garzia: Escola de teatro Zurriola
Actores: Nerea Arriola, Izaskun Labat, Aitor Andonegi, Guillem Moralen, Arantzazu Lizartza, Iosu Ariño, Amaia Elizalde e Jasone Sertutxa
Directora: Joxerra Facado
Cando/ onde: 14 de maio no Udal Aretoa de Pasai San Pedro.

----------------------------------------------------

A lei do teatro é aquí e agora. Por iso é tan especial, porque está vivo. Conéctanos co presente coma se nada existise máis aló do que está a ocorrer no momento. Non se repite, non pode repetirse, non polo menos da mesma maneira. O que se comparte neste espazo só se reparte entre os presentes. Ese é o punto de partida.

Na esperanza de Godot, unha creación de 1940. É unha das obras máis descoñecidas do dramaturgo Samuel Beckett, creado en francés e traducido ao euskera por Juan García en 2001. Está arraigado no teatro do absurdo, coma se o que pasa non tivese sentido. Porque non pasa nada: non chega ninguén, apenas pasa o tempo, non se moven, repítense os diálogos, repítense as accións, esquecen as cousas, actúan coma se non dar conta ante os feitos, vanse e volven ao mesmo sitio, falan de cousas abstractas, non teñen conciencia… Pero o espectador pode chegar a crer que é todo o contrario. A pensar que saben moi ben onde, cando e que están a facer e a pór ao home en primeira liña. As cousas non suceden por calquera motivo.

A obra cuestiona ao home e á sociedade. Que significa estar aquí e agora e que é o que facemos. A simplicidad humana e a riqueza do ser. Para iso preséntanllenos dous personaxes principais que son a esencia desta obra: Gogoa (Estragon) e Didi (Vladimir). Tanto máis simple como máis bébedo.

Tampouco saben o que pensan, cando esperan sábeno. E o que non chega é Godot. Pode ser esperanza, pode ser futuro. O que non coñecemos, o que descoñecemos ou o que non sabemos. Os personaxes pon toda a confianza niso e case a iso limitan a súa existencia. Que belo é a sinxeleza do ser humano, a apropiación da nosa presenza e sobre todo para que somos capaces, porque Gogoa e Didi non son tuntos. Son conscientes do absurdo da vida, da quebra da humanidade e mostran un desacordo con iso, de forma inocente. Son capaces de ver inxustizas, aínda que non o nomearon. Falan de suicidio ou de irse a outra dirección. Pero aí quedan. Quizais esta é a calidade do ser humano e da sociedade: estar agora e así. Merece a pena esperar a algo que non virá? Só existir non nos salvará.

Seguindo a lei do teatro, aproveite para manter un presente que resulta aínda máis interesante para o teatro non profesional. Próximo e último pase: o 5 de outubro en Gasteszena (Egia, Donostia).