Está claro que no futuro non imos ter que renunciar cada un ao noso coche. O Beribil converterase nun luxo porque o produto da demanda aumentará os prezos de quilowatts. A nuclear non cobre todas as necesidades, as centrais son obsoletas e os riscos de contaminación do átomo que se denunciaban nos anos 70 están aí. A situación obrigaranos a revisar a nosa mobilidade.

Teño unha cobiza que me despide dun penado “pobre pobre pobre, sempre andando!” porque cre que non teño suficiente diñeiro para comprar o coche coma se fose un deses buhames pobres. No momento, obsérvase que nos transportes colectivos hai xente con poucos recursos económicos, polo menos nesta parte da fronteira, porque é diferente no Sur. En xeral, facemos o duelo do coche individual.

Estas son as reflexións que fixen á aplicación Txik-Txak que lanzou o Colexio Vasco; sen coche non somos donos do noso tempo, non seleccionamos o percorrido e o membro da revista... imos de onde imos o deporte aos pés, as tabletas nas palmas e as mochilas nas costas, á vez líquidos e turbias, como nómades de velocidade caracol...

Quero esta época que xa vén.