A crónica que empecei a escribir na praza de Bermeo estendéuseme durante case dous anos. A miña primeira vez en agosto de 2021 vía aos meus amigos de Tatxers no tablado, e recordo que Xabi colleunos en casa e esbozoume no caderno pequeno para as miñas anotacións unha frase como “non é un momento para cousas serias”. Tentei outras veces, pero sempre me tragou o concerto e até agora non vivín de fóra e conseguín tomar algúns apuntamentos.

Jon Salinas, baixo e cantante do grupo, tivo que vivir seis anos en Bilbao para pisar por primeira vez un tablado da cidade. Seis anos esperando, pero non con calquera e para subir a calquera escenario. Os amigos mungiarras de TOC deixaron quente o escenario do Kafe Antzokia e están contentos e ilusionados para cantar á sala colgada. Así nolo comentaron antes de subir ao escenario Jon e Martín, e enseguida sentiuse emocionada cando a testemuña acaba de ser recollido polos biscaíños. “Ninguén que se move é nostálxico”, escribiu Xalba Ramírez na crítica que lles fixo en torno ao disco, que é o que se lle atribuíu ao tres novos polo seu estilo musical. Pois a nostalxia se quedou lonxe do Teatro.

Tatxers atraeu a atención durante os últimos anos e meses, pero creo que non se fixaron o suficiente na forza dalgunhas mensaxes que falan. “Como distribuír a dor”; “si todo cambia, como non eu”; “os meus amigos sempre van aos lugares onde non quero ir”; “somos máis do que producimos”; “para mostrar canto non vivir, senón para mostrar”; “non é ceder, senón descansar”. Eses que eu gardo no meu peto. Non sei si é flipar moito, pero atrévome a dicir que se nota (para ben) que hai un alumno de belas artes detrás dalgunhas destas palabras.

O trío ten a capacidade de pintar bonitas tristezas a través das melodías que constrúen, en Pamplona, en Goiz-Oskorri ou no Tigre de Papel da maneira máis destacada. Recoñezo que no final instrumental deste último non podo evitar a Viva a vida tarareada de Coldplay.

Na entrevista que Uxue Rei fixo en Berria o outro día dixo que cada un ten que ter sombra que luz do seu tempo. E que bonito o xoves pola noite, co Kafe Antzokia ás sombras, ver que alguén estira o brazo e lanza un ramo de flores ao escenario. O ambiente cheira a alegría. É todo o que vai moito máis alá da música que fai un grupo musical, “somos máis do que producimos”. Quizais iso sobre todo?

Tamén pola música, pero por outra que vai máis aló, son os mellores (e por estar en Euskalerria Irratia pondo música o luns pola mañá e dar a coñecer algunhas das súas belas cancións). O que non ten medo ao cambio ten moito camiño por diante.