A ruptura da transmisión da nosa cultura ou a cultura da transmisión da nosa ruptura. Tres palabras grosas para polas na orde que queirades. Tendo en conta que cada "nós" que le a súa frase fará diferentes significados de "cultura", "transmisión" e "pausa".

Que é o que se quere transmitir? Que é a garantía de transmisión? E a do corte?

Non sei si a transmisión propón un percorrido unidireccional en si mesma, pero si sei que a lectura da súa discontinuidad faise nunha soa dirección. Ouviuse que ultimamente entre os mozos existe unha gran preocupación pola falta de referentes culturais "tradicionais" dos vascos (este era o "nós", si), que os mozos de hoxe descoñecen a identidade de Mikel Laboa. Quen sabe quen é Kai Nakai, un señorío maior de 50 anos (xeneroso) que non se move no mundo da música? (excepto os do PNV por razóns evidentes). Quen sabe quen son Orbel? Quen sabe quen é MICE? Ou, máis que quen sabe quen son, cal é a preocupación polo seu descoñecemento?

Escoitei a Anari nunha entrevista: a transmisión non se detén ou non nos termos que estamos a pintar. A interrupción da transmisión non debe ser porque a interrupción da transmisión non debería ser o descoñecemento da cara de Mikel Laboa. As ganas de crear en eúscaro levarán ás xeracións novas a coñecer os referentes que deben coñecer. Non podemos facer todo o que facemos co obxectivo da supervivencia dunha foto en branco e negro, ao outro tempo Oteiza enfádase moito (máis) e tampouco queremos.

Moitas veces tento saír do papel do músico. Pasando da burbulla máis pequena á máis pequena. Até que punto é importante esta burbulla dentro da nosa burbulla? Non entendo que o día anterior en Txiolandia (e aquí transversalmente a proposta para un café) responda á frase "Se a danza é obrigatoria, non é a miña revolución" de Juan Luís Zabala que Oier Araolaza di para el "Si é obrigatorio facer euskera, non é a miña revolución". Que si, que a cultura ten capacidade de fortalecemento comunitario, si non é función. Pero bo, Indar Gorria tamén.

Por que e como pasar das reivindicacións ás suxestións ou do "nós" ao "eu". Si a tarefa principal da literatura é construír un pobo. Quen entra na intención colectiva de Aitzol, Aresti, Duhalde, De Felipe e Tapia...

Algunhas preguntas cansáronme de casa, pero un par de músicos e escritores metéronme na mochila o pasado mércores na Sociedade Baltsan de Ziburu. Si é posible, siga a Gotzon Barandiaran e Rafa Rueda solicitando máis preguntas.