Como frear o enfado?” é o título principal da revista francesa Lle un hebdo desta semana. De feito, si fixámonos nos últimos acontecementos ocorridos en Francia, é evidente que toda a sociedade está á cola. Non só porque os cidadáns non están de acordo coas decisións tomadas polo goberno e o lehendakari, senón porque demostran especialmente que non hai espazo para dialogar entre as autoridades superiores e o pobo. Os mandatarios deciden sen importar as necesidades dos cidadáns, ou o mesmo contra eles. A minúscula pode gritar a súa satisfacción, preocupación e dor, o clima, os inmigrantes, a retreta, as condicións de traballo, por calquera tema, os principais ttattarados están xordos.

A verdade é que, con todo, non son tan pobres: son garantía de liberdade de expresión no pobo dos dereitos humanos, e a súa obrigación é, con présas, estar todo a lume de biqueira para preservar esa liberdade absoluta e básica.

E é que os líderes da Educación Nacional subliñan as palabras “graves” e “violentas” nos asuntos sociais de dous funcionarios docentes. Ambos son profesores de filosofía. Non mandaron moho aos menores, non abriron insultos públicos. Repetiron repetidas veces ideas ineludibles na boca. Un deles, Franklin Nyamsi, denunciou a política de Françafrique ou Francia en África, destacando a corrupción das elites empapadas niso. Por este terrible delito, a partir do 14 de marzo, foi prohibido ensinar durante tres meses e obter un premio dun mes. O máis irónico, como din os xornalistas da web Jeune Afrique, é que o ministro Pap Ndiaye, que ten as súas raíces en Senegal, impulsou a sanción.

O profesor de segunda filosofía é René Chiche. Tamén é sindicado en Action et démocratie, que tamén tivo idiomas insosteible: condenou a política sanitaria do goberno e puxo de manifesto o declive da situación docente nos centros escolares (cada vez máis docentes suicídanse, os traballadores non traballan a seguridade, os alumnos non conseguen o coñecemento e os instrumentos intelectuais para reflexionar…). O ministro Ndiaye, antigo profesor de Historia, declarou que, ao citar a René Chiche, este tipo de erranas non poden ser incluídas na liberdade de expresión desde nehon. Confirma que a docencia de tres meses está prohibida a Chiche a partir de mediados de abril e que nese prazo non conmoverá ningún premio.

Estas sorprendentes sancións baséanse no artigo primeiro da Lei Blanquer de 2016, para que sirvan de exemplo aos axentes públicos que os postes lles demandan, silenciando, entre outras cousas, as traxectorias internas da institución docente.

Nun país no que se exclúen os que ensinan a honestidade e a procura da verdade, deixando aos seus alumnos sen clase na véspera dos exames de fin de ano!, non se pode ter democracia e liberdade, nin para minoridades nin para a maioría. Mire, a propia esencia do ensino público é cuestionado á vista de todos, á vez que se impón o mutismo aos traballadores.

Por tanto, nós seguiremos organizando espazos de membrana na nosa comunidade. O pasado 4 de maio, o grupo de lectores de Baigorri tiña como invitado a Joseba Sarrionandia, e como obxectivo de futuro péchase: non acurtar ou (sustut!), e, á marxe dos xuízos moralizadores, desenvolver espazos de encontro para construír unha sociedade sa e educar respetuosamente ás xeracións novas.