A miña nai recomendoume non casarme cando era neno e non ter fillos. Entón non o entendín, pero creo que foi a forma de expresión máis sincera que tivo para defenderme. Na adolescencia tardía empecei a sentirme incómodo coa maior parte que me rodeaba e a comprender de onde viñan esas incomodidades. Un deles foi o modelo represivo da virilidade presente en varios espazos, grazas ao cal me dei conta de que a heterosexualidad non era o que quería para min. Máis tarde decidín que ía ser o bolle.

Non vou negar que esta decisión me trouxo fortes fracturas coa contorna próxima desa época, e que os referentes dos libros non eran suficientes para encher o baleiro das roturas, aínda que na dirección que quería seguir fose norte. Pero as fracturas traen a miúdo novos inicios, e así, tarde, pero por primeira vez entrei nun grupo de bolleras. Alí estabamos bolleras de diferentes idades, tomabamos as rúas para facer asembleas e ocupabamos espazos para heteros co obxectivo de desnormalizar o modelo de lecer. O coidado e as dinámicas internas que había neste grupo non as atopei antes en ningún grupo de militancia; o corpo estaba colocado no discurso e o persoal é político, non un lema abstracto, senón o noso día a día: o baleiro que deixaba escapar da normalidade que cumpría o grupo. Reconfiguramos a familia.

Sen nome non existe, e nós eramos bolleras, non mulleres homosexuais. O volle que encarnabamos non era unha identidade asociada a unha orientación homosexual, senón un suxeito político cunha práctica e unha conciencia determinada. En moitos transmaribolloones ocórrenos que coas palabras que temos ao noso alcance non podemos describir as nosas realidades, porque esas palabras crearon sociedades binarias e seguen unha lóxica heterosexual. Creamos novas palabras, ou ocupamos as que historicamente se utilizaron para marcarnos e cambiamos de significado para dicir en voz alta que non queremos formar parte da normal, porque esas palabras nos deron a existencia. Unha delas é a palabra bollera.

Ser bollar é unha opción política, como dicía o gran Monique Wittig. Asumimos toda unha tradición baseada na heterosexualidad, os modelos de vida máis desexables son tamén heterosexuais e seguimos pensando de forma heterosexual. Esta última é en gran parte da nosa opresión. Pero é posible pasar á parte cimal e facela desexable, como fixo Wittig no seu traballo teórico e literario. As institucións definen a través da xerarquía sexual o corpo directo de LGTB, a cambio do cal nos precarizamos quen non entramos nesta práctica. Máis que espectacularidade, necesitamos referentes perversos positivos para poder seguir o seu modelo.

Coa colección LISIPE trouxemos en 2017 o Pensamento heteroxéneo Wittigen ao eúscaro, e hai unha maneira de facer o noso discurso e seguir facéndoo.