Ás veces non sei en que medida o capitalismo e eu unímonos nalgunhas paixóns de destrución. As cousas que se nos deron e que non eran opcionais parecían asfixiantes, porque impedían o cambio, a decisión.
A familia, por exemplo, tal e como está deseñada, parecíame todo o contrario de calquera transformación, depósito de valores conservadores, que baseaba o éxito da cría na asimilación. Pero ao final non se atomizou por unha revolución que nos levaría á salvación de todos. Non cambiamos de colectivo, levounos a ter polo menos tres casas nunha familia nuclear de catro (cada unha a súa), a pedir hipotecas para pagar esas casas, a traballar cada unha co seu soldo.
As cuadrillas demasiado fixas, a pesar das parellas demasiado fixas, como a relixión e a nación. Até aí as pseudoincidencias co capitalismo e non os totais. Pero tamén os traballos, mellor os flexibles, dixéronnos, mellor os pasaxeiros, mellor si non son monótonos, mellor si non sabes onde vas estar mañá. A túa vida tamén é mellor si é unha aventura. E xa sinto afastar totalmente os obxectivos. Tamén o Estado, o que pode decidir pola nosa banda, o que ao final é un obstáculo.
E agora, cando todo atomizouse, pero nada construíuse, non para todos, sobre todo para os que non o necesitan, a decisión non gañou espazo. Só porque non se decide nada, só porque a supervivencia esixe grandes obediencias. E tamén estaremos a explotar os últimos restos que parecen feitos e contrarios á decisión: saúde, educación... para elixir o centro de saúde, como se pode negar o dereito a elixir a escola, non?
E a partir da idade nos demos conta de que a felicidade non estaba na aventura, senón nas rutinas agradables, que a outra era a incerteza e a ansiedade; que a felicidade non era unha decisión visutiva, que era máis seguridade colectiva. Agora a soidade é asfixiante, non a necesaria para ler, senón a que nos deixa sen ponte para cruzar o río.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
“Pasaron 18 anos desde que apareceron uns 400 grafitos na escavación, 16 anos desde que fose expulsado do campo de escavacións de Lurmen sen probas científicas e 4 anos desde que se celebrou o xuízo sen clarificar o tema, podemos dicir que seguimos investigando e os que... [+]
Neste mundo frenético e vertixinoso no que vivimos, os cambios sociais que se suceden aos poucos parécennos ás veces imperceptibles, irrelevantes ou insignificantes. Con todo, non é así, e temos que ser conscientes diso para actuar con prudencia. Exemplo diso é que nos... [+]
Os domingos de setembro é costume subir a Ernio, bailar en Zelatun e comer chourizo morro, ou algo así. O peor tempo non fai falta xente. Este ano, cando os meus amigos se marchaban máis temperán e eu atrasábame, subía só, atopándome coas cuadrillas que baixaban. A... [+]
Na podksemana A lanterna de diógenes atopei moitas ideas para seguir pensando na entrevista a Miguel Benasayag-eg. Entre elas, as reflexións que fai o ser humano sobre as nosas relacións coa tecnoloxía.No
diálogo compárase a influencia das diferentes tecnoloxías na... [+]
Os utopianos do libro Utopía de Tomás Moro amaban lelo. A boa educación das letras leváralles a comezar na infancia e a proseguir a súa vida adulta sen que ninguén lles ordenase nada, lendo e aprendendo e lendo máis. Imaxinade o tempo dedicado a iso polo mero pracer de... [+]
Era imposible adiviñar quen era ou quen era a lema que lía, pero quen era!
Anxo González Olvera foi coñecido en México fai 11 anos cando os bertsolaris convidáronnos a unhas xornadas coas súas improvisadores. Vivía nun alto do outeiro, alimentándose de paxaros, pombas,... [+]
No libro fronteirizo de The House on Mango Street, escrito por Sandra Cisneros, o can dun personaxe ten dous nomes: un en español e outro en inglés. É posible que a primeira vista poida resultar estraño, mesmo para un libro, pero se un pensa máis tranquilamente, advírtese... [+]
Como na Idade Media dominaba Deus, na época moderna vivimos sometidos ao mercado e ás súas ríxidas leis. Os grandes soldos de alto nivel están determinados polo mercado, xa que os premios dos CEO de Iberdrola ou BBVA márcanos os mercados do seu sector, aínda que levan 300... [+]
A responsabilidade é do Estado sionista de Israel, que, coa axuda dunha gran parte da poboación, soldados, colonos, etc., está a facer limpeza étnica e xenocidio contra os países e pobos de ao redor.
Os Estados occidentais tamén lles apoian, danlles armas e préstanlles... [+]
Iso díxome o ex alumno, que tardou moito en presentar unha denuncia que estaba nos xulgado meses e que, por recomendación do psicólogo, retirara a denuncia de violación. E eu permanecía calado, sen poder adiviñar que dicirlle ao mozo que aínda presentaba síntomas de... [+]
Non é un sinal de orgullo mirar ás persoas que están ante min coma se non fosen persoas? Si, claro que si. Pero como podemos esperar que os demais se entendan? Comprender, observar, mirar. Querer entender aos demais non require esta actitude orgullosa? Sabendo o que é ser... [+]
Din que pasou un ano. Nunca comprendín o arrogante costume que temos os occidentais: aínda que o conflito dure case un século, adaptamos as datas ao noso gusto, regalando a importancia que queiramos. Foi diferente a última época para os palestinos que están presos no seu... [+]
Hai vinte anos que son profesor e estiven dando clases en todos os niveis de Secundaria, e hoxe é o día que non teño claro cal é o papel do profesor.
Na longa escaleira da educación regrada, cada nivel ten as súas propias características. Na ESO, por exemplo, os bos... [+]