Recordo a emoción que tiven fai 20 anos cando a antiga empresa Google sacou recursos ofimáticos na súa nube. Foi unha innovación revolucionaria. Pasou o tempo e fomos comprendendo o rumbo do seu modelo de negocio, pero era tarde, tiñamos integrado o seu sistema nos ámbitos máis vulnerables das nosas vidas: educación, fogar, saúde...

Na actualidade, algúns expertos afirman que estamos ante unha nova innovación que represente ao sistema de Google. Coa mesma estratexia que utilizou Google, está a introducirse na sociedade unha nova ferramenta para facilitar as nosas vidas: a intelixencia artificial. Trátase de entrar en todos os ámbitos, xa que ten a capacidade de facer os procesos de traballo dunha maneira máis eficaz, o que redundará en vantaxes competitivas, polo que hai medo a non utilizalos no aire, a quedar atrás.

O acceso universal á intelixencia artificial denominouse democratización da intelixencia artificial, é dicir, a posibilidade de que calquera persoa poida contar co apoio dunha intelixencia artificial accesible nos seus procesos de traballo/creación de forma relativamente sinxela. Pero algúns xa aprendemos o fácil que é facer analogías cos beneficios que os seres humanos habemos tido nas sociedades analóxicas no ámbito dixital… Que hai entón debaixo da idea de democratizar a intelixencia artificial? A resposta non é difícil, porque é un vello xogo entre humanos, un xogo de dominación, no que se quere crear unha nova táboa de xogos con novas relacións de poder.

Traballo ao redor da fenda dixital, e unha das primeiras cousas que explico é que ter unha tecnoloxía é poder creala desde cero. Os que non temos posibilidades de xerar tecnoloxía somos usuarios. Hoxe en día é cada vez máis difícil ter tecnoloxía. Temos máis risco que nunca de vivir nunha posición de dependencia tecnolóxica. Pero, claro, a realidade non ten por que ser única; iso si, para facer fronte a esa realidade teremos que ter moita imaxinación. Necesitamos máis imaxinación que pobos cheos de usuarios que de cidadáns.