O cruzamento de camiños é o punto chan no que se cruzan varios camiños, pero tamén se pode chamar o momento crítico no que non se sabe cal é a saída. As cruces, por tanto, danse nas cidades, pero tamén dentro de nós mesmos. Diso tamén nos fala Zeozer, de Beatriz Chivite Ezkieta (Pamplona, 1991), un poemario que vai mal. Neste poemario, quinto da súa traxectoria, o pamplonés reuniu 70 poesías que se dividen en tres seccións dispostas baixo subtítulos que suxiren o abatemento da terra ou a confusión do mundo.

Seguindo os temas e espazos xa tratados e ligados á propia traxectoria do poeta, o suxeito poético que se nos recoñece contraditorio sitúase no mundo urbano actual, e, entre tanto, reflexiona sobre o carácter coercitivo do posible libre elección que nos promita a época na que vivimos: “na habitación de 5m² / levantar o colchón e / ioga convértese en estudo / ampliar a mesa plegable / e agora están no meu despacho /… Deste xeito, estes poemas son un estímulo para que o lector se fixe na relación entre o que se coñece como progreso e o humano, e no desastre que isto provoca no individuo.

De feito, a primeira e as última poesías son claras: algo vai mal. A felicidade é inusual e empeza a refugarse o que debería fluír. É dicir, o fin mesmo do mundo tamén aparece nestas liñas: a preocupación por este último é tamén un asunto que se manifesta en todo o libro. Os poemas transmítennos o son do fin do mundo até os orejones, que se unen con outros aspectos das nosas cociñas, como é o caso da vida ou o paso do tempo, o duelo e o amor. Tamén hai que destacar que en todo iso pódese apreciar un ton de desesperanza desconfiado: “Estamos a achegarnos ao final / e xa non sudoramos / antes de aparecer / sécansenos as bágoas”.

Por encima de todo este ruído, aínda hai marxe para a palabra e a poesía: leste mesmo libro pode ser entendido como un intento de substituír a banda sonora que fala a través da palabra que é o único instrumento nas nosas mans.