Ultimamente terminei moitas veces falando de relixións, non demasiado rápido, e de ser ateo, de vivir sen deus.
Aquí tocounos ser católicos, e o catolicismo tivo e ten estruturas enormes. É difícil non lembrar o franquismo, é difícil non lembrar as inmatriculaciones, é difícil non lembrar aos nenos que o violaron, é difícil lembrar aos nenos que o roubaron, ás mulleres secuestradas, á casa dos seus maridos, ás malas residencias, etc.

Eu son ateo, pero creo que algunha necesidade se nos queda sen cubrir ben as conviccións, por iso quizais antes de que se quite o catolicismo enchemos os armarios doutras mil crenzas. Non sei até que punto o cerebro humano está preparado para aceptar completamente o azar, e si o azar non é, as macroestructuras que non controla decidirán pola súa banda, e que o camiño para conseguir un pequeno control non é nin que constelación (é fácil), senón unha vía colectiva moi difícil.

Sendo un ateo non podo rezar ao teu favor se non se me ocorre outra cousa que podo facer. Sendo ateo, pero tamén moral, claro, non teño un deus que me perdoe, e tamén moral é difícil revisar o interiorizado e decidir ben/mal.

O catolicismo tamén nos deixou algunhas cousas necesarias. Os prazos do duelo; os actos de despedida necesarios para o duelo; as residencias que nos fan pequenos para descansar ou levantar o ánimo, ou os claustros para pensar no camiñar. O catolicismo é, ademais, bastante festivo. Deixounos días de vacacións para deixar de traballar, como os que nos veñen agora; que os deuses o coiden en días libres, queridos ateos, a ver si nós coidámonos, perdoámonos, non nos divinamos, e agarrámonos no bordo da traxedia desde a cintura até morrer, volver traballar, perdoar, bailar.