Camiñar ten mil virtudes. Dicíao recentemente Juan Luís Zabala: “Andando / aienando as miñas preocupacións. // Camiñaba / descansaba. // Foime andando / reforza a miña vida” (Tamén para coller dor, Susa, 2022). Fai uns 250 anos, Rousseau enxalzou os beneficios da tenacidade, porque axuda a reflexionar, a imaxinar, a inventar, a crear obras (Lles Rêveries du promeneur solitaire, 1776-1778). Un século máis tarde, os románticos teorizaron o acto de andar (véxase Balzacen Théorie da démarche, 1833), e isto foi encomiado nas súas ficcións ou poemas, especialmente Victor Hugo. Todos os escritores franceses que nomeo deron unha connotación positiva á palabra marche.

Neste sentido, na época contemporánea multiplicáronse as obras filosóficas, psicolóxicas ou literarias que enxalzan o camiñar, no ámbito francés. O sociólogo David Lebreton, por exemplo, publicou o libro Éloge de márchea no ano 2000, Marcher. Éloge deas chemins et da lenteur, en 2012 e Un art tranquille du bonheur, en 2020 (Métailié). Explica que correr é a base da nosa forma de vida contemporánea: temos que tomar decisións a tiróns e a continua corrida devóranos o tempo que podiamos pousar, acougar e reflexionar. Estamos nunha situación de extrema inmediatez, con perda de memoria, con fluxos tolos de sucesos, sen saber como sobrevivir, que salvarse do caos, que deixar aos sucesores. Neste caso, á fin e ao cabo, a vida mesma escápallenos, a fume de carozo. En Bizkitarte, camiñar é entrar en resistencia, di Lebreton, porque esperta a paz interior e exterior, a prudencia e a alegría, e no fondo ofrece a posibilidade de dar sentido á vida.

Así mesmo, Martine Segalen (Lles Enfants d’Achille et de Nike, Métailié, 1994), Frédéric Gros (Marcher, une philosophie, Carnés du Nord, 2008), Sarah Marquis (Sauvage par, Sauvage in Marsure, 2016, son intelectuais de Seuds, sobre os, Seuds, 2015), Seudéming,

Con todo, as últimas palabras de Emmanuel Macron non son tan proporcionais a estas soas: ela vai impor, custe o que custe, as novas leis que el ten para a xente menor, "à marche forcée", que quere dicir nun paso forzoso. Esta expresión procede do dicionario militar: "En marche!", anterior partido político do lehendakari francés. co nome, esta é a expresión utilizada na situación de conflito armado. Coincide en xeral co aspecto gerlatio que se dá de si mesmo (dá igual a idea, o virus ou o inimigo que ten ao cidadán).

Neste dicionario veñen iniciativas concretas, por exemplo, o “Rally Cidadán” que este mes se propuxo aos colexios de Iparralde, é dicir, unha marcha rápida para os alumnos con algúns membros do exército francés, para que os mozos poidan demostrar a súa marcha militar en Bayona.

Macron deu o nome de "Renaissance" (Renacemento) ao seu grupo político, adquirindo de forma molesta o implícito humanista desta palabra durante as eleccións. Adopta o nome de "marche" de forma parecida, compaxinando manobras militares na imaxinación do receptor, coma se quixese extraer a palabra das forzas de resistencia. Pola súa banda, os manifestantes non pararon a súa marcha para gritar o seu enfado.

“Paseando, / andando / converténdome en patria”, escribe Zabala: Imos seguir unha patria de paz con pasos e de forma.