No aniversario da invasión rusa de Ucraína, volvemos a ver que os medios occidentais están tan militarizados como os rusos: han evaporado ou manipulado datos que non gustaban, seguiron normalizando o fascismo ucraíno e, por suposto, han invisibilizado a dor e o sufrimento das vítimas do mal bando.

Mentres tanto, Pablo González segue preso en Polonia como unha ameaza indirecta contra os xornalistas, aínda que a disidencia narrativa é o día máis habitual silenciala coa morte social. Por iso, os mecanismos de autocuidado reforzáronse coa consolidación da censura directa, segundo Josep Borrell, "facendo iso (censurar medios de comunicación), non atacamos a liberdade de expresión, senón que a protexemos". Benvidos á novela 1984 de George Orwell: a guerra é paz, a liberdade é escravitude e a ignorancia é forza.

A Unión Europea (UE) doou, por primeira vez na historia, miles de millóns de euros a un país afectado, Ucraína, para a compra de armas e equipamento militar, entre os que se atopa o Fondo Europeo para a Protección da Paz. A guerra é paz e o Ministerio da Verdade está a traballar para vender esa idea.

Unha mensaxe constante dos medios de comunicación é que o conflito se decidirá no campo de batalla, e ademais iso é o que queren os ucraínos, polo que piden máis armas, máis morte e máis destrución en nome da paz. Por que non pedían armas para Iugoslavia, Iraq, Libia ou Palestina?

Josep Baqués, profesor da Universidade de Barcelona e colaborador do Instituto Español de Estudos Estratéxicos (IEEE) e da Autoridade de Formación e Doutrina do Exército da Terra (MADOC) acaba de explicar na UNED:

"Aquí a película é 'Armemos Ucraína para que a guerra termine antes'. Non fai falta ser militar, só cursar o terceiro curso de Bacharelato: a lóxica aristotélica, si armas ao máis débil nunha guerra consegues alargar máis a guerra, non acabar antes (…) A táctica é: 'Imos castigar a Rusia, pero con Ucraína'.

Esta formulación pode acabar de dúas maneiras: o habitual sería que EE.UU. nalgún momento tirase ao lixo os intereses de Kiev ou, o que non é habitual, seguir enxalzando o conflito, que nos pode levar a escenarios inexplorados, como a guerra nuclear. O profesor Baqués explica:

"Si arríscome á terceira guerra mundial para salvar a soberanía da península do Crimea, quizais sexa inmoral xogar esas cartas(…) acudir á guerra nuclear para preservar a soberanía ucraína do Crimea, non creo que haxa moitos moralistas profesionais que estean de acordo niso, non é proporcional".

A guerra non ten por que decidirse no campo de batalla. Para construír un escenario de paz necesitamos negociación e tregua. É posible prever a existencia de solucións: a resolución do conflito ucraíno debería ser viable polo proceso de descentralización e/ou federalización, é tan difícil que os presidentes provinciais non sexan nomeados polo presidente, senón que sexan votados polos cidadáns? É tan difícil que o exército ruso invista en casa a cambio da neutralidade ucraína, e cumpra a palabra da OTAN no seu día e volva aos límites de 1997? Os países do Leste, incluído Ucraína, poderían ser membros da UE sen ser membros da OTAN e non pasaría nada. Son só algúns exemplos, si quérese entender que a guerra pode acabar, o problema é que algúns non queren terminar, porque eles non sofren as consecuencias.