Desde o mes anterior un concepto urbanístico ha entrado no debate público: unha cidade de 15 minutos. Algúns sospeitan que detrás da idílica cidade que promove a proximidade e o benestar escóndese unha estrutura de peche que busca confinar a nosa vida en zonas de guetos e burbullas illadas para controlar á sociedade. Entre as pretensións que non se dixeron, atópase a prohibición do uso do coche privado. As medidas adoptadas no peche de 2020 foron unha proba previa dunha cidade de 15 minutos e agora o modelo está a estenderse entre as cidades europeas como política principal de deseño urbano.

O urbanista Carlos Moreno propuxo transformar o parámetro do tempo á ordenación urbana e territorial a través do crono-urbanismo, definindo tempos de 15 a 30 minutos. A Moreno atribúeselle a invención do modelo e denunciou que, xunto coa publicación do libro sobre urbanismo da proximidade, sufriu persecución nas redes sociais como ideólogos dun plan que oculta obxectivos non dados.

Supoñamos que si, entre os obxectivos da Axenda 2030 está a fixación dun modelo de cidade de 15 minutos e coa enxeñaría social en marcha. Importa isto se a nosa vida é conseguir un día sen necesidade de coche? Percibín contraditorios nos medos da perda de liberdade e do totalitarismo, sen facer referencia á forma de vida que promove o modelo.

Nos discursos das políticas de esquerdas adquiriuse rapidamente un modelo de cidade de 15 minutos nas portas das eleccións, e moitas veces as dificultades e consecuencias do modelo non chegan a profundar. Pero o obxectivo final dos 15 minutos, con amplas bases teóricas, é fomentar o amor polo lugar onde vivimos, xa que o amor se practica no día a día a pé e cerca. Quizais deberiamos levar o polémico modelo de cidade ao debate sobre o amor.