Hai pouco máis de cinco anos que recibín a proposta de colaborar en ARGIA. Acórdome, aínda era meu en casa dos meus pais cando lin o e-mail. Me poní nervioso. Tardei medio segundo para pensar a resposta, pero tomei tempo para escribir a mensaxe de volta sen erros. Repaseino unha e outra vez antes de envialo, e dubidei si tería un nivel que publicar en ARGIA. Colleume a responsabilidade. Quería facer as cousas en orde.

Desde entón estiven a gusto escribindo cada tres ou catro meses. Tentei traballar con calma e mimo. Movín os dedos libremente a través do teclado, “incluíndo os espazos de 3.400 caracteres”, a única limitación que tiven. A infertilidade, o embarazo, o parto, o duelo perinatal, o puerperio, a lactación, a menstruación, a sexualidade… A verdade é que sinto orgulloso de dar un oco a este tipo de cuestións. Pero, como di a canción, nada é para sempre. E cheguei até aquí. Custoume moito tomar a decisión: estas son as últimas letras que vou escribir en ARGIA.

O ano 2023 cumprino con moitas intencións. Abrín de fronte grandes xanelas e témome que o estribo da corrente sexa excesivo. Por iso decidín que chegou o momento de pechar algunhas xanelas abertas anteriormente. Máis que porme en mans da onda de vento, porque prefiro elixirme. Quero facelo amodo antes de romper nada.

Bo, xa empecei a arrepentirme medio, e máis que moverme de ao redor, mellor me vou ao gran. Teño o saúdo. Pouca literatura, esta vez. Recta e sinxela. Quero encher estas liñas de agradecemento. Nada máis.

Grazas ARGIA por apostar por min. Moitas grazas por habelas acollido na vosa casa. Foi estupendo ter que dedicar tempo a escribir de cando en vez. Recoñezo que é triste, pero a obrigatoriedade deume a oportunidade. Unha data de entrega, por tanto non hai escusa. Houbo certo coidado do coche. O paradoxo de ter que atopar un lugar na axenda para o que se fai con gusto.

Grazas a todos os que tomastes tempo para ler algún artigo meu, aínda me resulta moi raro pensar que hai lectores que non coñezo. E, por suposto, grazas de corazón a todos os amigos, familiares e compañeiros que nunca faltastes. Sodes fans de luxo. Quérovos moito.

Moitas grazas, uniforme, ás mulleres e familias coas que me atopastes. Dan sentido ao meu oficio, e de aí escribino na maioría dos casos. Partín de vostedes en case todas as letras. Vostedes acendéronme as ocorrencias. Débovos a vós as reflexións.

O último esquí é o máis especial. E vai para vostede, Aitor, porque todo o que escribín tivo case tanto de vostede como de min. Leu con atención todos os artigos. Fíxome unha crítica brutal. Axudáchesme con rigor e agarimo. Grazas por estar á beira. A miña musa. Foi bonito crear ao teu lado. Pensar aínda máis que agora levo dentro do abdome o que acabamos de crear xuntos. Coa chegada do que vén, ao que imos dedicar a partir de agora todo o tempo posible de calma e mimo.

Seguro que vou ter un escrito a partir de agora. E seguirei escribindo. Porque esa é a maneira que atopei de gardar para sempre o que non quero esquecer. Eu escribo como sacan fotos outros. Por tanto, haberá unha próxima. Porque, pechei a xanela, pero gardei ben a chave, polo si ou polo non. Data e lugar. Até a próxima.