No autobús todas elas mulleres, todas as que viñeron comigo, mulleres e inmigrantes”. Sabe que os meus amigos, como eu, movémonos así, que as mulleres, os migrantes e as persoas maiores utilizamos principalmente o transporte colectivo. Até agora.

Colectivo. Termo cada vez menos utilizado. Non dixen “público” porque, en definitiva, o transporte depende do invento público-privado explotador. Os traballadores de Bizkaibus en folga coñecen a diferenza.

Din que é por ucrania, tamén poderiamos falar moito, pero o certo é que o prezo do transporte baixou na última época. Isto provoca un novo fenómeno, no que varias persoas que non o usaban coñeceron o que é viaxar xuntas. E a sorpresa é que cada un ten que adaptarse.

As viaxes ao hospital son longos. Moi. Para unha viaxe en coche de media hora, o autobús necesita case unha hora. Que hai que mellorar o servizo? Sen dúbida. Existen varias vías para iso. Pero non é serio pedir viaxes directas para un mesmo, sen preocuparse de xente doutros pobos. Molestoume, de verdade, ler que o percorrido do autobús desde Lekeitio até os hospitais chamábase “ruta turística”. Escrito por un habitante dun pobo turístico. A ver, Ispaster, Elantxobe e xente de diferentes pobos e barrios coma se non vivise e enfermase nunha postal.

Mentres tanto, algúns de Ondarroa queren que os de Markina esperen pola estrada xeral entre o tráfico e as choivas para non “perder” entre cinco e dez minutos. No xornal no que estivo todo o mundo contestoulle ironicamente, que para adiantar dez minutos era mellor que no pobo do solicitante tivesen unha soa parada en lugar de tres.

Queixámonos da falta de tempo. Pero, para que queremos ese tempo tan duro? Para regalar á empresa? Poden ser 10 minutos para nós mesmos, para ler, para reflexionar, para reunirnos. Con todo, a xente non sabe estar consigo mesma, tal e como explica o experimento publicado na revista Science: o 67% dos homes da mostra e o 25% das mulleres, 15 minutos despois, preferiron recibir descargas eléctricas antes que permanecer en repouso.

O uso do transporte colectivo supón, en si mesmo, unha nova forma de vida. Ademais de gañar puntualidade, apréndense a facer unha xestión diferente do tempo, a organizar todo o día doutra maneira, a esperar e a dar tempo (tomándonos tempo para nós!). E o máis importante é que este servizo non é para as nosas necesidades puntuais. A satisfacción das nosas necesidades é, en xeral, pero tamén de todas as demais, aínda que pertenzan a unha soa anciá na punta de Zengotita.

Pronto moitos de nós non poderemos ter coche, temos que movernos obrigatoriamente en transporte colectivo (mellor si fixésemolo en transporte público). Nisto tamén hai desidia entre gobernos e administracións, entretidos co maldito TAV que non nos serve de nada en lugar de mellorar e ampliar o servizo, e malgastar cos amigos o diñeiro que gañamos os cidadáns á conta diso.

Si, nalgúns casos tamén serán necesarios servizos directos (e quizais tamén lanzadeiras). Pero mellor si empezamos a entender que a colectividade, primeiro de nada, fai pensar no colectivo. O camiño non é sacar as fabas da pota, sen preocuparse de que se queimen as doutros. No transporte e en todos os portos de chegada.