Creo que o traballo produtivo é o mesmo que o traballo da vida. Para ter unha boa vida tes que alimentarche ben, coidar o teu corpo, estar protexido, manter relacións... e iso é un gran traballo. A natureza das empresas é similar. O traballo da vida e o traballo produtivo son dinámicas adictivas. E si as adiccións á vida non fosen suficientes, as adiccións ao traballo produtivo absorben a nosa forza e o noso tempo. Até onde podes chegar nesta disputa? Até que punto as empresas poden absorber a súa forza? Até onde podes prescindir do coidado da vida para o traballo produtivo? En moitas empresas a materia prima é a forza de traballo dos humanos. Esta forza de traballo é ás veces unha acción mecánica e outras unha actividade que pode xerar moitos valores, como a creación dun mercado. Todas as expresións de forza de traballo son necesarias para a supervivencia das empresas.

Historicamente, desde a revolución industrial a forza de traballo, o recurso laboral, foi medido en horas. Hoxe en día, para moitas empresas, o obxectivo é obter o máximo rendemento de cada xornada: temos que devolver todas as nosas actividades aos datos en moitas empresas para que midan que o tempo que nos contratan utilizouse con aproveitamento. A crenza de que os datos van simplificar a complexidade é que imos ser capaces de comprender e repetir mellor as actividades que se deron nos datos.

Por desgraza, na vida estamos igual objetivando todo (metendo o que comemos nunha aplicación, seguindo os pasos que demos cunha aplicación, controlando a regra cunha aplicación...): a lóxica da datificación do traballo produtivo ha contaminado o traballo da vida. Perdemos a percepción da vida na medida en que estamos a reducir o carácter das nosas vidas aos datos.